W szybko zmieniającym się świecie technologii i rosnącej ekspansji Azji nasza postindustrialna cywilizacja, aby przetrwać, musi przenieść nacisk na kreatywność i empatię oraz ludzką zdolność dostosowywania się do zmian, aby sprostać wyzwaniom nowego konsumpcjonizmu opartego na wartościach i wpojeniu wartości do gospodarki. Aby się rozwijać, organizacje muszą pozwolić na rozwój pomysłowości, empatii i znaczenia. Oznacza to, że wiedza i umiejętności psychologiczne są kluczowe w procesie tworzenia innowacji, ich transferu i adaptacji, a ponieważ Polska charakteryzuje się niskim poziomem innowacyjności, należy to wziąć pod uwagę. Psychologia, a zwłaszcza psychologia organizacji i innowacji, oferuje modele i praktyczne wskazówki, które mogą przyczynić się do zwiększenia skuteczności procesów innowacyjnych. Jednak, jak pokazują wyniki badań, w procesie innowacji istnieją nadal bariery psychologiczne, które należy przełamać, traktując psychologię jako partnera w rozwiązywaniu problemów związanych z procesem innowacji, a sami psychologowie powinni być zdeterminowani, aby odgrywać ważną, kluczową rolę, wykorzystując swoją wiedzę i umiejętności.

Artykuł dotyczy analizy sytuacji wiedzy — w bardzo szerokim rozumieniu — w społeczeństwie, które staje się „virealne” — co oznacza syntezę rzeczywistości i świata wirtualnego z jego potężnymi narzędziami. Tworzy to całkowicie nowe konteksty funkcjonowania wiedzy, nauki i wszystkich działań symbolicznych w naszym świecie. Według tego modelu wiedza nie jest rzeczą, lecz ciągłym dynamicznym procesem, przepływem między stanem chaosu, czyli brakiem jasnych pytań i odpowiedzi, a stanem uporządkowania: z jasnymi pytaniami i jasnymi odpowiedziami. Chaos definiuje się nie tylko jako nieporządek, ale także jako potencjalne źródło możliwych porządków (wiedzy). Istnieje pewien rodzaj recyklingu wiedzy i wszystkich struktur symbolicznych, w tym sensie, że mniejsze fragmenty porządku są wyciągane z „chaosu” i „ponownie wykorzystywane” w nowych konstrukcjach symbolicznych. Chaos ma potencjał twórczy i motywujący, więc kultura otwarta na chaos i tolerująca go jest być może bardziej dynamiczna i pomysłowa. W tym sensie istnieje analogia między chaosem a wirtualną sferą świata. Internet wraz z jego rozszerzeniami jest ogromnym zbiornikiem wiedzy, informacji, pomysłów — chaotycznym, ale w pozytywnym sensie, ponieważ daje możliwość tworzenia nowych i złożonych porządków, służących ludzkim celom w życiu codziennym. Współcześnie Internet i cyfrowe narzędzia rewolucjonizują samo pojęcie wiedzy i wypierają stare instytucje oraz formy tworzenia informacji, wiedzy i nauki. Celem tekstu jest pokazanie, jakie mamy nowe instrumenty dla tego tworzenia i rozwoju wiedzy w kulturze „nowej wiedzy”, oraz jakie postawy osobiste i kompetencje są wymagane do tworzenia wiedzy w świecie wirtualnym.

Artykuł przedstawia relacje między kulturą, wzrostem gospodarczym i innowacjami. Niektóre wartości, normy i postawy są związane ze wzrostem gospodarczym, podczas gdy inne są związane z jego brakiem. Artykuł przedstawia wartości i normy, które można uznać za kulturowe czynniki wzrostu gospodarczego. Kulturowe czynniki związane z przewidywalnością, takie jak efektywne zarządzanie czasem i zaufanie do systemu społecznego, sprzyjały uprzemysłowieniu. Wzrost gospodarczy jest związany z następującymi elementami kultury: religią chwalącą ludzi gromadzących bogactwo (religia faryzejska), wiarą w jednostkę i wolność działania, rygoryzmem (normy są ściśle narzucane) oraz wiarą, że bogactwo jest czymś, co jeszcze nie istnieje. Inne wartości, takie jak akceptacja konkurencji, oszczędzanie pieniędzy i etyka pracy, są również bardzo ważne. Niektóre wartości są ważne dla dyscypliny i produkcji (pracy) i są składnikami surowych, biurokratycznych kultur o niskiej ekwiwalentności. Z drugiej strony, inne wartości (niezależność, wolność działania) są ważne dla kreatywności, która wydaje się być kluczowa podczas planowania produkcji. Wartości te są składnikami elastycznych kultur. Twórczość jest cechą elastycznych kultur o wysokiej ekwiwalentności. Czynniki innowacji występują zarówno w kulturach rygorystycznych, jak i elastycznych. Organizacja łącząca obie kultury jest metaelastyczna i nie akceptuje ani nadmiernej elastyczności (chaosu), ani nadmiernej sztywności (nadmiernej biurokracji).

Celem niniejszego artykułu jest opisanie perspektyw badań psychologicznych dotyczących religijności i jej związków z nastawieniem do innowacyjności. Przede wszystkim innowacyjność będzie traktowana jako zmienna społeczna. W nawiązaniu do prac Petera Druckera, zostanie zdefiniowana jako procesy innowacyjne, które są zdeterminowane przez indywidualne i organizacyjne czynniki, takie jak świadomość celu, upór i wytrwałość, działające w poczuciu większego celu. Procesy te mogą stanowić cel indywidualnego i organizacyjnego uczenia się i rozwoju. W pierwszej części artykułu uzasadniono, że religia jako istotny punkt odniesienia we współczesnym społeczeństwie wymaga dalszych badań. Ponadto szeroka dyskusja na ten temat może być opisana jako niesystematyczna, uproszczona i zaangażowana ideologicznie. W drugiej części artykułu autor przedstawia własny model procesu innowacyjności w organizacji, który składa się z czterech podprocesów: wynalazku, motywacji, poznania i komunikacji. Model obejmuje czynniki psychologiczne, które regulują procesy innowacyjności i może być traktowany jako propozycja do testowania i dalszych badań empirycznych. Autor wskazuje na związek tych czynników z religijnością. Trzecia część artykułu to przegląd wyników badań psychologicznych i modeli teoretycznych, które można wykorzystać podczas badań nad religijnością i jej związkiem z innowacyjnością. W artykule uwidoczniono również brak zgody co do tego, w jaki sposób religijność jako zjawisko psychologiczne wpływa na ludzkie zachowanie organizacyjne, a w szczególności na zachowania innowacyjne. Autor ma nadzieję, że model i idee przedstawione w artykule zainspirują psychologów do zbadania wpływu religii na innowacyjne praktyki w nowoczesnych organizacjach i zorganizowanym życiu społecznym.

Artykuł dotyczy innowacyjności jako meta-kompetencji w innowacyjnej organizacji, analogicznie do pojęcia kompetencji kluczowych. Autorzy podjęli próbę skonstruowania teoretycznego modelu systemowych zmiennych organizacyjnych i indywidualnych czynników budujących kompetencje innowacyjności. W wyjaśnieniach używają pojęcia organizacji uczącej się i podkreślają znaczenie procesów zarządzania strategicznego oraz zarządzania wiedzą w celu stworzenia zachowań proinnowacyjnych.

Od czasów, gdy można zaobserwować społeczny podział pracy, pojawiają się nowe rozważania dotyczące ludzkiej wydajności i kontroli relacji w sferze pracodawca-pracownik. Ten okres można podzielić na kilka etapów, w których metody pracy zmieniały się w rewolucyjny sposób. Odkrywając następujące kamienie milowe wspomnianych zmian, warto zwrócić uwagę na towarzyszące im innowacyjne rozwiązania w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi. Poniższy artykuł przedstawia ewolucję myśli dotyczącą organizacji pracy ludzkiej, począwszy od okresu koczowników, poprzez rewolucję agrarną i przemysłową, a kończąc na przewidywanych rozwiązaniach dla nadchodzącej ery postorganizacyjnej (postzarządzającej).

Zagadnienie wirtualnego zespołu, który z jednej strony jest wynikiem innowacji, a z drugiej strony narzędziem do jego tworzenia, rodzi wiele pytań. Celem artykułu jest przedstawienie problemu wirtualnego zespołu w kontekście efektywności. Artykuł skupia się w szczególności na aspektach organizacyjnych i psychologicznych, które ułatwiają lub utrudniają osiągnięcie poziomu skuteczności, a jednocześnie wpływają na dynamikę innowacji.

Web 2.0, napędzany przez Pokolenie Internetu, które jest bardziej niż kiedykolwiek wcześniej szybkie, mobilne, poszukujące otwartości i autentyczności, pozwolił na dotąd niespotykane możliwości współpracy. Te nowe narzędzia oraz chęć większego zaangażowania i wkładu zmuszają firmy do zmierzenia się z nowymi zasadami konkurencyjności — otwarciem, współdzieleniem, przeglądaniem i działaniem globalnym — co w znacznym stopniu zmienia tradycyjne modele biznesowe. W obecnym kontekście światowego kryzysu gospodarczego potencjał organizacji do innowacji, a tym samym stymulowania zasobów ludzkich, będzie kluczowym czynnikiem sukcesu. Po pierwsze, poprzez ponowne przypisanie mężczyznom i kobietom ich pozycji w sercu organizacji oraz uznanie końca integracji wertykalnej. Ale organizacje będą również musiały się otworzyć, aby zintegrować rozproszone kompetencje. I właśnie tam spotkają się z poważną zmianą paradygmatu. W ten sposób będą mogli również odbudować dawno utracone zaufanie, angażując wszystkie zainteresowane strony. „Wikinomy” to zatem nowa gospodarka będąca wynikiem tego nowego i bezprecedensowego pragnienia dzielenia się. To gospodarka osoby zaangażowanej, która jest główną siłą napędową własnego rozwoju. Osoba, która odkrywa dla siebie nową perspektywę w odnowionej społeczności, która odrzuca sztywne struktury z dawnych czasów. Nowi liderzy biznesowi pojawią się w zależności od ich potencjału adaptacyjnego.

Master Erasmus Mundus z zakresu psychologii pracy, organizacji i personelu (WOP-P) został stworzony przez pięć europejskich uniwersytetów, które działają zgodnie z innowacyjnymi rozwiązaniami Unii Europejskiej i Stowarzyszenia ENOP. Master WOP P to nie tylko innowacyjny, ale także proinnowacyjny program, który kształtuje postawy i proinnowacyjne nastawienie studentów. Innowacyjność studentów WOP-P jest rozwijana dzięki czterem głównym cechom programu Master: Po pierwsze, nauczanie opiera się na kompetencjach. Bardzo ważnym elementem całego programu jest „kurs meta” — kurs orientacyjny, podczas którego studenci uświadamiają sobie znaczenie rozwijania nowych, innowacyjnych postaw i kompetencji, które mają być nabyte w trakcie całego programu studiów. Studenci uczą się, jak przygotować profesjonalne portfolio, aby sprostać zmianom i wymaganiom globalnego świata, w którym potrzebne są kompetencje, elastyczność i kreatywność. Po drugie, proinnowacyjny charakter Master WOP P odzwierciedla model naukowiec-praktyk, który jest stosowany w programie magisterskim. Uczniowie są uświadamiani o potrzebie budowania mostów między „teoretycznym” światem akademickim a „praktycznym” światem organizacji. Ponadto w trakcie studiów magisterskich zachęcamy do współpracy międzykulturowej oraz obowiązkowej wymiany studentów i kadry dydaktycznej w formie trzytygodniowego okresu wymiany oraz dwutygodniowego, wspólnego, intensywnego uczenia się (Winterschool). Kolejnym ważnym aspektem stymulowania innowacyjności jest korzystanie z nowych technologii — zarówno jako narzędzia do nauki (stworzenie Wirtualnej Auli dla studentów i wykładowców WOP-P), jak i praktyki psychologicznej (np. innowacyjne wykorzystanie Internetu w zarządzaniu zasobami ludzkimi), które odpowiadają na potrzeby globalnego świata. Wyniki badań WOP-P to otwartość na nowe modele pracy, przełamywanie barier i stereotypów, znajomość nowych i kreatywnych rozwiązań, rozwój nowych kompetencji niezbędnych w globalnym świecie, takich jak elastyczność, gotowość na zmiany, wrażliwość i umiejętności prowadzenia dialogu międzynarodowego. Po ukończeniu tego programu psychologowie są ukierunkowani na tworzenie innowacji, które pomagają między innymi w transferze innowacji, przełamywaniu oporu przed wprowadzaniem innowacji przez organizacje.

Rozwój technologiczny, który można zaobserwować w ostatnich latach, w dużym stopniu zmienił formy i metody kształcenia na odległość. Możliwość dwukierunkowej komunikacji, weryfikacji zdobytej wiedzy, a także kontakt z odbiorcą znacznie przyczyniły się do powstania nowej formy edukacji, jaką jest e-learning. Obszar e-learningu rozwija się dynamicznie, ponieważ jest to bardzo wygodna forma, atrakcyjna w użyciu i przekazywaniu wiedzy opartej nie tylko na informacjach tekstowych, ale także na multimediach. Ten sposób uczenia się ma wiele zalet, ale można również wymienić kilka wad lub niedogodności. Jest to między innymi brak możliwości pełnej interakcji między uczniami biorącymi udział w tym procesie edukacji, co jest szczególnie widoczne w relacjach obserwowanych nieświadomie podczas pracy w grupie w rzeczywistym tle klasy. Trudności wynikające z ograniczeń e-learningu i jego tradycyjnych technik są zauważalne głównie w edukacji artystycznej, która w dużej mierze opiera się na relacji mistrz-uczeń. Wydaje się, że wprowadzenie rzeczywistości wirtualnej w dydaktyce może być technicznym rozwiązaniem wspomnianych wcześniej niedogodności. Taka forma pozwala na wykorzystanie technik komunikacji wizualnej i werbalnej. Wirtualna rzeczywistość wykorzystywana w edukacji pozwala nauczycielom przyciągnąć uwagę młodych ludzi i utrzymać ją, a także wspierać aktywne uczenie się. Wdrożenie środowisk wirtualnych może zmienić styl uczenia się bardziej niż zajęcia w ramach formalnej struktury w klasie. W niniejszym artykule opisano techniki i metody rzeczywistości wirtualnej, które można zastosować w edukacji artystycznej.