Artykuł analizuje zagadnienia unormowane w art. 3 ust. 3 i art. 7 Konwencji Rzymskiej oraz w odpowiednich przepisach Rozporządzenia UE o prawie właściwym dla zobowiązań umownych (Rzym I). Autor skupia się na problematyce "międzynarodowości" umowy jako przesłanki zastosowania norm kolizyjnych, materialnoprawnym wyborze prawa oraz przepisach wymuszających swe zastosowanie. Szczegółowo omawia zakres zastosowania Konwencji Rzymskiej i Rozporządzenia Rzym I, a także analizuje przepisy dotyczące wyboru prawa oraz przepisy imperatywne.

Artykuł analizuje problematykę kwalifikacji culpa in contrahendo w prawie prywatnym międzynarodowym. Autorka zwraca uwagę na trudności związane z określeniem charakteru prawnego odpowiedzialności przedumownej oraz na różnorodność podejść do tego zagadnienia w różnych systemach prawnych. Omawia kryteria kwalifikacji culpa in contrahendo w prawie prywatnym międzynarodowym, takie jak źródło stosunku prawnego, źródło zaufania, podstawa prawna roszczenia, podobieństwo do stosunków umownych, etap procesu tworzenia konsensu, środek prawny i inne. Następnie autorka analizuje rozporządzenie Rzym II i jego wpływ na kwalifikację culpa in contrahendo, zwracając uwagę na trudności interpretacyjne i praktyczne zastosowanie przepisów. Podkreśla, że mimo trudności, rozporządzenie to stanowi próbę ujednolicenia podejścia do culpa in contrahendo w obrocie międzynarodowym.

Artykuł analizuje zjawisko rozszczepienia statutu kontraktowego w Konwencji rzymskiej o prawie właściwym dla zobowiązań umownych. Autor omawia różne ujęcia tego pojęcia, koncentrując się na stanowisku liberalnym i restryktywnym. Krytycznie ocenia możliwość szerokiego rozwarstwienia kontraktu poprzez zastosowanie odrębnych systemów dla poszczególnych jego aspektów. Opierając się na analizie językowej przepisów Konwencji, autor opowiada się za restryktywnym rozumieniem dépeçage, dopuszczającym rozszczepienie jedynie w przypadku umów zawierających wyraźnie wyodrębnione, samodzielne części. W konkluzji autor podkreśla, że takie podejście zapewnia większą pewność prawa i jest zgodne z zasadą jednolitości statutu kontraktowego.

Artykuł analizuje problematykę rozgraniczenia statutu prawa papierów wartościowych od statutu prawa spółek handlowych w kontekście europejskiej regulacji ofert przejęcia. Dyrektywa 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady harmonizuje przepisy państw członkowskich w zakresie przejmowania spółek publicznych. W artykule omówiono zakres zastosowania dyrektywy, właściwość organu nadzoru oraz prawo właściwe dla ofert przejęcia. Szczególną uwagę zwrócono na implementację dyrektywy w prawie polskim, analizując wprowadzone zmiany w ustawie o ofercie publicznej.

Artykuł analizuje regulacje Rozporządzenia Rzym II dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań z deliktów elektronicznych, tj. czynów niedozwolonych popełnianych z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej, głównie Internetu. Rozporządzenie nie zawiera przepisów bezpośrednio odnoszących się do deliktów elektronicznych, co jest rozwiązaniem trafnym ze względu na dynamiczny rozwój technologii i pojawianie się nowych rodzajów naruszeń. W artykule omówiono m.in. kwestie wyboru prawa właściwego, zobowiązań związanych ze świadczeniem usług społeczeństwa informacyjnego oraz zasad ogólnych ustalania prawa właściwego, a także regulacje dotyczące „szczególnych” deliktów, takich jak naruszenia dóbr osobistych, odpowiedzialność za produkt wadliwy, czyny nieuczciwej konkurencji i naruszenia praw własności intelektualnej.

Artykuł analizuje problematykę statutu formy w kontekście lex fori processualis, koncentrując się na przepisach dowodowych. Rozgraniczenie przepisów proceduralnych i materialnoprawnych w prawie dowodowym budzi kontrowersje, szczególnie w odniesieniu do formy ad probationem i zagranicznych dokumentów. Autor omawia różne poglądy doktryny dotyczące charakteru prawnego przepisów o formie, analizując ich procesowe i materialne aspekty. Porusza również kwestie związane z dokumentami urzędowymi i ich legalizacją, szczególnie w kontekście wpisów do rejestrów sądowych.

Artykuł analizuje problematykę kolizyjnoprawną roszczeń odszkodowawczych poszkodowanego w wypadku samochodowym o charakterze transgranicznym, ze szczególnym uwzględnieniem roszczenia bezpośredniego do ubezpieczyciela OC sprawcy szkody (actio directa). Omawia problematykę prawa właściwego dla roszczeń, z uwzględnieniem rozporządzenia „Rzym II" i Konwencji haskiej z 1971 r. Analizuje relacje między statutem deliktowym, statutem actio directa i statutem ubezpieczeniowym. Omawia również roszczenia do Biura Narodowego Zielonej Karty, funduszu gwarancyjnego, reprezentanta do spraw roszczeń i organu odszkodowawczego.

Artykuł analizuje orzecznictwo polskich sądów w sprawach z zakresu prawa prywatnego międzynarodowego, koncentrując się na problematyce statutu kontraktowego. Autor zwraca uwagę na trudności, jakie napotykają sądy w stosowaniu norm kolizyjnych i określaniu prawa właściwego, szczególnie w kontekście skomplikowanych sporów o charakterze międzynarodowym. Podkreślono potrzebę uwzględniania przez sądy prawa obcego i wyzwania związane z interpretacją oraz stosowaniem przepisów unijnych.

Artykuł analizuje problematykę oświadczeń o przyjęciu lub odrzuceniu spadku w prawie prywatnym międzynarodowym, na tle postanowienia Sądu Najwyższego z 15 lipca 2005 r. Omawia kwestie takie jak statut spadkowy, zdolność do czynności prawnych, forma oświadczenia oraz wpływ błędu na jego ważność. Glosa krytycznie odnosi się do rozstrzygnięcia SN, szczególnie w kontekście pominięcia kwestii wymagań formalnych oświadczenia złożonego za granicą oraz braku rozważenia zastosowania zasady najściślejszego związku (le principe de proximité).

Artykuł analizuje problem pierwszeństwa Konwencji wiedeńskiej o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów przed prawem krajowym, na tle konkretnego wyroku Sądu Apelacyjnego. Glosa krytycznie odnosi się do argumentacji sądu, szczególnie w zakresie powoływania się na art. 1 § 2 p.p.m., podkreślając odmienności między normami kolizyjnymi a materialnymi. Autor wskazuje na potrzebę precyzyjnego określenia relacji między prawem międzynarodowym a krajowym oraz na znaczenie Konwencji wiedeńskiej jako autonomicznego źródła regulacji w międzynarodowym obrocie gospodarczym.

Recenzja dotyczy monografii Karola Weitza pt. „Jurysdykcja krajowa w postępowaniu cywilnym”, stanowiącej podstawę jego habilitacji. Autor analizuje jurysdykcję krajową jako instytucję prawną, jej miejsce w systemie postępowania cywilnego oraz kwestie szczegółowe związane z jej funkcjami i znaczeniem. Recenzent pozytywnie ocenia odróżnienie właściwości międzynarodowej od władzy jurysdykcyjnej, analizę koncepcji forum non conveniens oraz wywody poświęcone konfliktom jurysdykcyjnym. Krytycznie odnosi się natomiast do rozwiązania dotyczącego braku jurysdykcji krajowej wynikającego z umowy o jurysdykcję sądów obcego państwa. Ogólna ocena rozprawy jest wysoce pozytywna, a recenzent wyraża przekonanie, że koncepcje autora trwale wpiszą się do polskiej doktryny.