Celem artykułu jest analiza powieści z perspektywy zawartych w niej odniesień do współczesnej Rosji jako państwa neototalitarnego. Autorka dochodzi do wniosku, że tytułowe kadawery (pojawiające się w niejasnych okolicznościach ciała dzieci) odnoszą się do nieprzepracowanych zbiorowych traum, przemilczanych lub zakłamywanych przez władzę, a także ogólnie autodestrukcyjnego kierunku rozwoju sytuacji politycznej w Rosji, który spotyka się z bierną akceptacją społeczeństwa. Powiązanie motywu traumy kolektywnej z indywidualną historią bohaterów ewokuje z kolei pytanie o relacje między losami jednostki a kształtowaną przezeń zbiorowością i o możliwość odseparowania się od zbiorowej otchłani.

Niniejszy artykuł zawiera analizę postępowania głównego bohatera Nominacji Aleksandra Beka – Aleksandra Leontjewicza Onisimowa, wysokiego rangą pracownika resortu przemysłu w latach 1938–1953, podczas apogeum rządów Stalina. Autor artykułu wykazuje, że takie cechy charakteru jak służalczość, ostrożność czy bezwzględność, a także całkowite podporządkowanie się kierownictwu partii ze Stalinem na czele pozwoliły Onisimowowi przetrwać na wysokim stanowisku w okresie terroru i czystek. Postawę głównego bohatera wyróżnia jednak osobista uczciwość, skromność i wrażliwość na losy ludzi represjonowanych. Głównymi czynnikami odpowiedzialnymi za przebieg kariery zawodowej Onisimowa są strach oraz bezwarunkowa realizacja poleceń kierownictwa partii. To właśnie życie w ciągłym strachu staje się powodem śmiertelnej choroby bohatera. Jak wynika z przeprowadzonej analizy, postawa Onisimowa była typowa dla beneficjentów epoki stalinowskiej – pisarzy, artystów, badaczy i uczonych, którzy na różne sposoby wspierali totalitarny Związek Radziecki. Ci współtworzący i czerpiący korzyści ze zbrodniczego systemu często stawali się później jego ofiarami. Taki też los przypadł w udziale Onisimowowi, chociaż sam zdołał on uniknąć bezpośrednich represji.