Artykuł ma na celu przypomnienie okoliczności utworzenia czasopisma naukowego „Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne”, które jest periodykiem prezentującym dorobek katolickich naukowców z Górnego Śląska. Pierwszy numer pisma ukazał się w 1968 roku. Jego początki należy wiązać z uaktywnieniem się lokalnego  środowiska teologów i historyków po Soborze Watykańskim II oraz w kontekście powstającego w Katowicach Uniwersytetu Śląskiego. Artykuł ukazuje także rolę pisma w scalaniu środowiska katowickich teologów i w zarysie przedstawia historię pisma na przestrzeni pięćdziesięciu lat jego istnienia.

Charakter teologicznych interpretacji teorii ewolucji ma istotne znaczenie dla głównego problemu teodycei, która poszukuje argumentów mających obronić Boga przed zarzutem zła obecnego w świecie przyrody. Interpretacje, w których zakłada się, że Bóg bezpośrednio projektuje każdy żywy organizm, prowadzą do wniosku, iż wszystkie przejawy zła, wynikające z procesów ewolucyjnych, również są bezpośrednio zaplanowane przez Boga. Dla teodycei bardziej korzystna jest interpretacja, zgodnie z którą Bóg nie projektuje organizmów, ale działa za pośrednictwem praw przyrody, powodujących ewolucję opisywaną i wyjaśnianą przez teorię Darwina. Kluczowym mechanizmem tej teorii jest dobór naturalny, który odpowiada za wiele przejawów zła fizycznego obecnego w przyrodzie. W artykule przedyskutowano argumenty przemawiające za tym, że teoria ewolucji biologicznej, odwołująca się do tego mechanizmu, pozwala w zupełnie nowym świetle zobaczyć stary problem teodycei.

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie argumentów za konstytuowaniem człowieka przez duchową duszę według myśli polskiego filozofa, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, więźnia obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen – ks. Konstantego Michalskiego. Autor, odwołując się do zasady agere sequitur esse, wykazuje istnienie pierwiastka duchowego w ontologicznej strukturze człowieka. Tym, co przemawia za jej istnieniem, jest świat kultury, obcy dla świata zwierząt, konieczny dla życia człowieka. Niematerialne dzieła człowieka domagają się właściwej dla siebie przyczyny, a jest nią duchowa dusza ludzka. Przypominanie i rozwijanie tej myśli w naszych czasach jest dla antropologii, zarówno filozoficznej, jak i teologicznej, zadaniem fundamentalnym, gdyż istnieją mocne ośrodki usiłujące nieprawdziwie sprowadzić byt ludzki jedynie do elementu materialnego.

Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie specyfiki ewangelickiego (luterańskiego) spojrzenia na przysięgę małżeńską (ślubowanie). Tekst ten składa się z trzech zasadniczych części. Wpierw omówiono znaczenie samej przysięgi w teologii ewangelickiej. Dalej skupiono się na treści ślubowania małżeńskiego podczas ewangelickiej liturgii zaślubin. W końcu zaś próbowano odpowiedzieć na pytanie o teologiczne i etyczne implikacje tego przyrzeczenia (ślubowania) w życiu małżeńskim i rodzinnym ewangelików. Należy stwierdzić, iż ewangelickie przyrzeczenie małżeńskie podkreśla ważne przymioty tej wspólnoty, czyli jedność i nierozerwalność (trwałość). Ich zachowaniu mają służyć ślubowane przez nowożeńców wzajemna miłość, szacunek i wierność. Niestety, praktyka Kościołów ewangelickich nie jest do końca spójna z treścią małżeńskiego ślubowania. Albowiem dopuszcza się tu rozwody i powtórne związki, motywując to grzesznością i słabością człowieka.

Wyższe Studium Nauk Społeczno-Gospodarczych (obecny Uniwersytet Ekonomiczny) w Katowicach formalnie założone zostało 3 grudnia 1936 roku, a inauguracja nauczania miała miejsce 11 stycznia 1937 roku. Studium było prywatną wyższą szkołą zawodową, ale we wspieranie jego działalności zaangażowane były znaczące osobistości ówczesnego województwa śląskiego. Jedna z nich to bp katowicki Stanisław Adamski, w latach 1937–1939 bardzo zainteresowany rozwojem uczelni. To dzięki niemu doprowadzono do nauczania etyki w programie studiów Wydziału Organizacji Przemysłowej. O tym, jak do tego doszło, informuje niniejszy przyczynek włącznie z przybliżeniem osoby doc. dr. Mariana Heitzmana – pierwszego wykładowcy etyki w katowickiej uczelni.

Głównym tematem tekstu jest Biblioteka Śląska/Górnośląska w Katowicach-Bytomiu w latach 1939–1945. We wstępie do losów biblioteki krótko została opisana jej geneza, znaczenie i ogólna charakterystyka. W krótkiej charakterystyce została przedstawiona również Biblioteka Górnośląska w Beuthen w latach przedwojennych, która została połączona w 1939 r. z Biblioteką Śląską. Na podstawie odnalezionej literatury przedmiotu i źródeł zostały także omówione dzieje Biblioteki  Górnośląskiej podczas II wojny światowej. Zwrócono przy tym uwagę na wytyczne niemieckiej polityki kulturalnej (polityka biblioteczna) na terenie Górnego Śląska w odniesieniu do stanu i znaczenia bibliotek na Górnym Śląsku. Ważne jest, aby w przyszłości odnaleźć dalsze dokumenty źródłowe, w szczególności dotyczące Viktora Kaudera, dyrektora Biblioteki Górnośląskiej. Ponadto konieczne jest rozszerzenie poszukiwań źródłowych o niemieckie archiwa.

Wśród osób odznaczonych przez Instytut Yad Vashem Medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata najliczniejszą grupę stanowią Polacy. Jednym z nich był ks. Mieczysław Zawadzki, wieloletni proboszcz Parafii pod wezwaniem św. Trójcy w Będzinie. Już w pierwszych dniach września 1939 r. ocalił życie wielu Żydom i pomagał im w kolejnych latach. Kilkanaście lat po wojnie uratowani nawiązali z księdzem kontakt i regularnie z nim korespondowali aż do jego śmierci w 1975 r. W niniejszym artykule zaprezentowane zostały okoliczności, które sprawiły, że ks. Mieczysław Zawadzki zaangażował się w niesienie pomocy będzińskim Żydom, za co  został uznany za Sprawiedliwego wśród Narodów Świata. Ponadto w tekście pokrótce opisana została działalność duszpasterska i społeczna księdza w obliczu antykościelnej
polityki władz PRL .