W artykule podjęto próbę wskazania źródeł, które wykorzystał Józef Goj, tworząc „Opis pielgrzymki do Ziemi Świętej”, a także zbiór „Pieśni pątniczych ułożonych z widzenia i odwiedzenia (...) miejsców świętych”. Jego teksty, wydane na początku XX wieku, świadczą o różnorodnych inspiracjach niewykształconego autora. Pochodzący z Górnego Śląska pątnik, pełnił prawdopodobnie funkcję tzw. śpiewoka. Choć był obeznany tyko z kulturą ludową, starał się przekraczać jej granice: odwoływał się zarówno do tradycyjnych pieśni dziadowskich, tekstów religijnych, przewodników, jak i do klasyki literatury polskiej – „Quo vadis” Sienkiewicza. Bogactwu źródeł towarzyszyły różne sposoby nawiązania do nich - przytaczanie obszerniejszych fragmentów, cytowanie określonych zdań, fraz i wyrażeń, parafrazowanie, a także naśładowanie języka i stylu pierwowzoru.