Począwszy od 1945 roku immunitet dyplomatyczny uległ zmianie. Jest wiele czynników, które powodują ograniczenie immunitetu. Po pierwsze, długo obowiązywał trwały środek odwetowy w postaci zimnej wojny. Po drugie, priorytetem było bezpieczeństwo narodowe w erze nuklearnej. Na zmiany w tym obszarze miały wpływ takie czynniki jak zawiłość polityki międzynarodowej i rozszerzenie misji. Nadużywanie immunitetu dyplomatycznego i niedyplomatycznego wymusiło wprowadzenie modyfikacji. W latach 60., kiedy setki dyplomatów zostało pozwanych, immunitet dyplomatyczny został poddany w wątpliwość. Nadużycia dyplomatyczne powinny przyczynić się do reformy Konwencji Wiedeńskiej. W latach 60. modyfikacje immunitetu wynikały z potrzeb funkcjonalnych. Zwiększanie i rozszerzanie kategorii immunitetu przyczyniło się do udoskonalenia teorii. Nie istnieje żaden środek ochrony przed nadużyciami, który byłby powszechnie akceptowalny i egzekwowalny. Czy teoria konieczności funkcjonalnej powinna zastąpić płaszcz immunitetu? Koncepcja pacta sunt serva, czyli niekontrowersyjnego prawa traktatów, mogłaby zostać wykorzystana do uzyskania wielostronnego porozumienia co do natury, przyczyny i skutków teorii konieczności funkcjonalnej. Stały Międzynarodowy Dyplomatyczny Sąd Karny z obowiązkową jurysdykcją nad oskarżonymi dyplomatami oraz z własnym systemem kar jest przedmiotem dyskusji od końca lat 80. Nigdy nie doszło do jego utworzenia, jednak mógł on rozwiązać spór dyplomatów pomiędzy ofiarą a oskarżonym.

Przemoc i molestowanie są obecne w świecie pracy w najróżniejszych formach. Konwencja MOP dotycząca przemocy i molestowania z 2019 r. powinna mieć zatem duże znaczenie dla praktyki prawa pracy. Została ona przyjęta w dniu 21 czerwca 2019 r. wraz z niewiążącym Zaleceniem do wykonania (nr 206), z okazji setnej rocznicy powstania MOP. Ponieważ Konwencja wchodzi częściowo w zakres kompetencji Unii Europejskiej, przy czym UE nie może sama ratyfikować Konwencji, Komisja Europejska zaproponowała zaproszenie państw członkowskich do ratyfikacji Konwencji do końca 2022 r. Obecnie ratyfikację planuje niemiecki rząd federalny.
W przedstawionym artykule dokonuję przeglądu wymogów Konwencji oraz na przykładzie prawa niemieckiego omawiam możliwości ich wdrożenia w systemie prawnym ukształtowanym przez prawo unijne.

The recent pandemic forced companies to switch to working from home, which was necessary to maintain health and economic efficiency. The move from physical workplaces to virtual workplaces in the digital space, however, started earlier than the pandemic. The pandemic amplified this process. In parallel, we also see that companies have had positive experiences in the process of creating virtual workplaces. The virtual workplace has serious IT-issues, which we attempt to reflect on. Some of the employees have taken to this solution: a significant part of the companies has not even returned to the classical former working processes. We have to focus also on the issues of the virtual workplace. Due to its practical popularity, it was necessary to regulate home office at the legal level, as most experts also had the opposite opinion on its essential elements. In order to close this debate, the legislator has created a new regulation concerning teleworking, which amends the rules of the Hungarian Labour Code on teleworking with effect from the end of the emergency. The purpose of this paper is to present the new legislation, with particular attention to the points at issue and the basics of its application in practice.

Celem niniejszego artykułu jest analiza nowej formy zatrudnienia, która w ciągu ostatnich lat pojawiła się na polskim rynku pracy, czyli pracy za pośrednictwem platform cyfrowych. Autor omawia problematykę pracy platformowej w kontekście jej wpływu na aktualny rynek pracy. Szczególną uwagę poświęcono identyfikacji zagrożeń jakie wiążą się z tą nową formą zatrudnienia, postulatom europejskich i polskich związków zawodowych wysuwanym względem pracowników platformowych oraz planowanym w tym zakresie regulacjom na poziomie europejskim. Podzielono się także refleksjami dotyczącymi praktyk stosowanych przez właścicieli platform cyfrowych oraz efektywnego sposobu ich kontroli przez państwa członkowskie.

Opierając się na doświadczeniach historycznych, w bułgarskim ustawodawstwie pracy w ostatnich latach coraz wyraźniej zaznacza się problem stopnia jego kodyfikacji. Stan ten jest niepokojący. Wobec braku sensownego, kompleksowego kodeksu, stale przyjmowane są ustawy dotyczące odrębnych zagadnień, które albo nie regulują niczego konkretnego, albo powtarzają przepisy Kodeksu pracy. Co więcej, zbiór regulaminów w sposób niekontrolowany się rozrasta. Najczęściej tłumaczy się to pewnymi wymogami prawa unijnego, nowymi warunkami społeczno-gospodarczymi itp., podczas gdy w rzeczywistości rozrost ten wynika z niedostatecznej wiedzy organów tworzących prawo, ingerencji czynników pozaprawnych itp. Stwarza to wiele trudności w rozumieniu i stosowaniu przepisów prawa pracy.

Problem postawiony w artykule dotyczy dopuszczalności wypłaty wynagrodzenia w kryptowalucie w świetle prawa polskiego. W tekście analizie został poddany charakter prawny kryptowalut jako środka płatniczego. Obecnie występuje dualizm prawny w odniesieniu do kryptowalut: bitcoin jest środkiem płatniczym w Salwadorze, pozostałe zaś kryptowaluty tego przymiotu nie mają. Następnie w artykule przeanalizowano główny problem przez pryzmat art. 86 § 2 k.p., który określa zasady wypłaty wynagrodzenia w prawie polskim.

Artykuł dotyczy tematu pracy zdalnej. W związku z pandemią wirusa COVID- 19 mamy do czynienia z zastosowaniem pracy zdalnej na dużą skalę, co nasiliło postulaty dotyczące wprowadzenia jej na stałe do polskiego porządku prawa. Artykuł zawiera porównanie pracy zdalnej do kodeksowej telepracy. Ponadto, zwraca uwagę na to jak przepisy dotyczące pracy zdalnej powinny wyglądać w przyszłości. Uregulowanie pracy zdalnej w Kodeksie pracy wymagałoby szczegółowego przeanalizowania przyczyn jej wprowadzenia oraz interesów pracodawców i pracowników.

W artykule zwrócono uwagę na ustawodawstwo w poszczególnych stanach USA, w którym zakazuje się (lub podkreśla znaczenie wyrażenia na to zgody) mikrochipowania podskórnego w relacjach pracy. W ocenie autorki problematyka stosowania mikrochipów w kontekście pracy i potencjalne reakcje ustawodawstwa mogą być dobrym papierkiem lakmusowym reakcji na następującą zmianę technologiczną. Równocześnie postępujące wykorzystywanie mikrochipów podskórnych jest bardzo wczesną fazą zjawiska cyborgizacji ciała pracownika.

W artykule przeanalizowano aspekt pracy w godzinach nadliczbowych przy tworzeniu gier komputerowych. Dostrzeżono, że zjawisko crunchu stanowi wyzwanie zarówno dla producenta, jak i zaangażowanych pracowników. Przeanalizowano pojawiające się wątpliwości prawne. W szczególności zwrócono uwagę na kwestie podstawy świadczenia pracy, przewidywalności nadgodzin oraz ochrony zdrowia pracowników.