Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie wątpliwości związanych z nowymi instrumentami prawnymi wprowadzonymi ustawą z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018 poz. 1592), która weszła w życie w dniu 5 września 2018 r. Nowelizacja ustawy o odpadach, uchwalana w atmosferze przetaczających się przez Polskę w okresie czerwca – lipca 2018 r. pożarów instalacji do zagospodarowywania odpadów oraz tzw. dzikich wysypisk, miała stanowić antidotum na problemy dotyczące nadmiernego gromadzenia odpadów w miejscach gromadzenia odpadów oraz w miejscach do tego nie przewidzianych. Nie do końca precyzyjna redakcja przepisów oraz brak do pewnego momentu, od którego należy badać stany faktyczne niektórych regulacji, doprowadziły do sytuacji, w której po kilu miesiącach od dnia wejścia w życie nowelizacji jest wiele pytań wymagających dokonania wykładni lub zmiany znowelizowanych przepisów. Zasadnicza zmiana dotyczy skrócenia okresu magazynowania odpadów, wprowadzenia obowiązkowego monitoringu wizyjnego miejsc magazynowa i składowania odpadów, zmiany organu właściwego dla wydawania zezwolenia na zbieranie oraz przetwarzanie odpadów, ograniczenie tytułów prawnych do nieruchomości, na których może być prowadzona gospodarka odpadami, wprowadzenie do ustawy o odpadach kompetencji przyznanych komendantowi miejskiemu (powiatowemu) Państwowej Straży Pożarnej na etapie ubiegania się o wydanie zezwolenia oraz na etapie kontroli, wprowadzenie konieczności wniesienia zabezpieczenia roszczeń czy nowych podstaw odmowy wydania zezwoleń powiązanych m.in. z karalnością wspólników oraz członków organów spółek. Z uwagi na fakt, że przepisy intertemporalne nakazują złożenie przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą w sektorze gospodarki odpadami wniosków o zmianę dotychczasowych zezwoleń – pod rygorem ich wygaśnięcia – w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy o odpadach (czyli do 5 września 2019 r.), pilne pochylenie się nad tym tematem wydaje się być konieczne.

Przedmiotem artykułu jest współdziałanie Inspekcji Ochrony Środowiska z innymi organami i służbami. Uwzględniono najnowsze zmiany ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska z dnia 20 lipca 2018 r. Zwrócono uwagę na to, że aby móc realizować swoje zadania, Inspekcja Ochrony Środowiska została zobowiązania do współdziałania z innymi organami. Wskazano, jaki jest zakres tego współdziałania oraz co powinno ono obejmować. W uwagach końcowych sformułowano wniosek, iż zakres wyznaczony przez ustawodawcę nie jest wystarczający do sprawnego współdziałania. Zaproponowano również rozwiązanie de lege ferenda.

Niniejsze opracowanie stanowi podsumowanie wyników badań prowadzonych w trakcie realizacji projektu badawczego „Zrównoważony rozwój jako czynnik determinujący prawne podstawy zarządzania geologicznymi zasobami środowiska”, którego podstawą była umowa nr DEC-2012/05/B/HS5/00632 zawarta z Narodowym Centrum Nauki z siedzibą w Krakowie. Pełne rezultaty badań zostały zawarte w dwóch monografiach. Pierwsza to Zrównoważony rozwój jako czynnik determinujący prawne podstawy zarządzania geologicznymi zasobami środowiska, Katowice 2016. Druga to Gospodarowanie geologicznymi zasobami środowiska w świetle zasady zrównoważonego rozwoju. Zagadnienia prawne, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2018. Obydwa tomy pod redakcją Grzegorza Dobrowolskiego.

Przedmiotem artykułu jest problematyka gospodarowania odpadami i związana z tym tematem logistyka odpadów. Przedstawione zostały główne źródła powstawania odpadów. Zdefiniowany i omówiony został także system logistyczny odpadów, gdzie podkreślono jego znaczny wpływ na gospodarowanie odpadami. Istotnym punktem artykułu są przykłady usprawnień logistyki odpadów, dzięki którym można zaoszczędzić m.in. czas i pieniądze. Sformułowano konkluzję, iż przemyślane i skuteczne zastosowanie systemu logistycznego odpadów oraz wprowadzanie do niego możliwych usprawnień ma na celu usystematyzowanie pewnych określonych działań, w celu jak najszybszego i najskuteczniejszego przetworzenia odpadów

Komentowany art. 18 Prawa geologicznego i górniczego określa przesłanki i tryb uzyskiwania przez przedsiębiorcę prawa do korzystania z cudzych nieruchomości niezbędnych do prowadzenia działalności regulowanej omawianą ustawą. Takie prawo ustanawiane jest za wynagrodzeniem, ale nie może obejmować pobierania pożytków nieruchomości. Właściciel nieruchomości może niekiedy żądać, by przedsiębiorca wykupił nieruchomość. Z kolei art. 19 daje przedsiębiorcy, który prowadzi niektóre rodzaje działalności wymagającej koncesji (m.in. w zakresie wydobywania węglowodorów, węgla kamiennego, brunatnego), prawo żądania wykupu niezbędnej do tego nieruchomości. W obu sytuacjach spory podlegają rozstrzygnięciu przez sądy powszechne. Nieco inne rozwiązania w tym zakresie przewidują natomiast przepisy dotyczące wywłaszczania nieruchomości. Z kolei art. 20 przewiduje, że wykorzystywanie wód kopalnianych na potrzeby zakładu górniczego jest wolne od opłat.

Przedmiotem artykułu jest analiza regulacji prawnej zawartej w art. 4 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska. Regulacja ta dotyczy generalnych zasad korzystania ze środowiska. Z przeprowadzonych rozważań wynika, że jest ona dotknięta poważnymi mankamentami. Jawi się jako mocno niekompletna i pozbawiona wyraźniejszej myśli przewodniej. Niejasno rysuje się też jej funkcja i relacja do przepisów szczególnych normujących korzystanie ze środowiska.

Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie wątpliwości związanych z terminami na składanie sprawozdań wskazanych w ustawie z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz tzw. sprawozdań zerowych. Stany faktyczne, dotyczące nakładania kar administracyjnych za nieterminowe złożenie sprawozdań sporządzanych przez podmioty prowadzące działalność na podstawie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, wielokrotnie były analizowane przez sądy administracyjne. Nie do końca precyzyjna redakcja przepisów oraz brak do pewnego momentu niektórych regulacji, spory co do charakteru terminu określonego dla poszczególnych sprawozdań, milczenie literatury dotyczącej tego problemu, a także rozbieżności w orzecznictwie skłaniają do pochylenia się nad tym tematem. Również nie do końca jasna pozostaje kwestia sprawozdań zerowych składanych przez podmioty prowadzące działalność na podstawie powyższej ustawy. W pierwszej części artykułu autor omawia obowiązujące przepisy w tym zakresie, w tym tych dotyczących obowiązków sprawozdawczych, następnie przechodzi do przedstawienia poglądów doktryny i dotychczasowego orzecznictwa. W dalszej części zaprezentowano wnioski płynące z tej analizy. W części ostatniej omówiono kwestię wymogu składania sprawozdań zerowych.