Jedenasty rozdział Pierwszego Listu do Koryntian zawiera Pawłowe wskazania co do właściwego ubioru mężczyzny i kobiety podczas zgromadzeń modlitewnych. Jego wykład odnosi się w głównej mierze do stroju i nakrycia głowy kobiety. Pawłowe wskazywania w 1 K or 11,2-16 nie są wyrazem mizoginizmu autora. Apostoł uznaje za zasadne, by kobiety modliły się i prorokowały podczas zgromadzeń wiernych. Nie zgadza się jednak, by czyniły to z odsłoniętymi głowami. Wskazania Pawła dotyczące należytego stroju, fryzury czy też nakrycia głowy podczas zgromadzeń liturgicznych miały swoje określone tło kulturowe.

Czwarty tekst z kodeksu Tchacos jest określany konwencjonalnie jako Obcy ( Allogenes), właściwy tytuł jednak nie zachował się. Jest to jedyny rękopis tego utworu, zachowany niestety bardzo fragmentarycznie. Szereg wątków wskazuje na jego zależność od syryjskich tradycji judeochrześcijańskich. Związki z tradycjami gnostyckimi są natomiast mniej wyraźne. Na szczególną uwagę zasługują parafrazy sceny kuszenia na pustyni, temat rzadko obecny w literaturze chrześcijańskiej.

Celem nadrzędnym artykułu jest przedstawienie pierwszego polskiego tłumaczenia z języka koptyjskiego Listu Piotra do Filipa z kodeksu Tchacos. Przekład opatrzony jest wstępem oraz
komentarzem filologicznym wykazującym najbardziej wyraziste różnice między wersją tekstu znajdującą się w korpusie z Nag Hammadi a tą w kodeksie Tchacos.

Ks. Józef Londzin przed laty postulował, aby wzorem badaczy zajmujących się udziałem duchowieństwa ewangelickiego w walce o polskość Śląska Cieszyńskiego zająć się wkładem w tę batalię duchowieństwa katolickiego. Jest to do dziś dnia zaniedbywana karta najnowszej historii. Artykuł stanowi próbę odpowiedzi, choć w minimalnym stopniu, na wezwanie wielkiego patrioty. Praca poświęcona jest osobie ks. Dominika Ściskały (1887–1945), który jako kapłan urodzony i wychowany na Śląsku Austriackim brał w najgorętszym dla tego regionu okresie lat 1919–1920 czynny udział w walce o jego polskość. W walkę tę zaangażował się przez działalność duszpasterską, polityczną (z ramienia Związku Śląskich Katolików) i literacką. Artykuł zawiera rekonstrukcję życia i politycznej aktywności ks. Dominika Ściskały, działającego w latach 1919–1922 na rzecz Śląska Cieszyńskiego. Został napisany na podstawie zachowanych dokumentów, broszur, listów, telegramów, opinii przełożonych i wiernych.

Świętość to cel, jaki Pan Bóg stawia każdemu chrześcijaninowi. Aby ów cel osiągnąć, człowiek korzysta ze środków obecnych w Kościele. Na ten temat powstało już wiele publikacji naukowych i przewodników duchowych, m.in.: J. Bochenka Zarys ascetyki, T. Mertona Modlitwa i świętość, Nowy człowiek, T. á Kempis O naśladowaniu Chrystusa czy E. Werona Teologia życia wewnętrznego ludzi świeckich. W niniejszym artykule przedstawiono nauczanie Biskupa Czesława Domina, który w wielu swoich wystąpieniach podejmował temat środków rozwoju świętości. Podczas opracowywania tekstu sięgnięto po metodę porównawczo-analityczną. Wśród środków rozwoju świętości Biskup Domin wyróżnia modlitwę, życie sakramentalne,  walkę ze złem i kult. W swoich wystąpieniach podkreśla wartość modlitwy, zaznaczając, że nie należy wątpić w jej skuteczność i w rozmowie z Bogiem wykazać postawę wręcz natarczywą. Swoją pełnię modlitwa osiąga w sakramentach świętych. Zauważa także, że istotnym środkiem rozwoju świętości jest walka ze złem, którą człowiek ma podjąć poprzez słowo Boże, modlitwę i post. Ostatnią pomocą w dążeniu do doskonałości jest kult Miłosierdzia Bożego, Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny i św. Michała Archanioła. Słowa biskupa,  bardzo proste i mądre zarazem, są nieocenioną pomocą w dążeniu człowieka do świętości.

Substancja Boga jest jedna jedyna, wspólna dla trzech Osób. Inaczej mówiąc, każda Osoba Boska ma tę samą substancję. Odpowiednio do tego w jednej substancji absolutnej są trzy specyfiki personalne, a każda Osoba ma tę samą substancję, ale – w aspekcie personalnym – w inny sposób. Artykuł zwraca uwagę na pierwszą Osobę Boską. Substancja jest jednym z pięciu elementów koniecznych i wystarczających dla zdefiniowania danego bytu: substancja, relacja, wnętrze, zewnętrze i działanie. W niniejszej refleksji podkreślona jest substancja i specyfika personalna. Substancja Boga w jej specyfice ojcowskiej (ojcostwo) jest otwarta na specyfikę dwóch pozostałych osób w taki sposób, że rodzi Syna i tchnie Ducha Świętego.
Rodzenie i tchnienie są powiązane z dwoma różnymi właściwościami personalnymi, ale ogarnia całą substancję.

Papież Franciszek buduje swoją eklezjologię wokół stwierdzenia, że Kościół jest wspólnotą uczniów Chrystusa posłaną do świata, aby głosić Dobrą Nowinę. To głoszenie powinno zawsze zachować w sobie dynamikę kerygmatu. Wspólnota uczniów jest wspólnotą ludzi słabych, grzesznych, wierzących w Chrystusa i nawracających się. To nawrócenie winno owocować także przemianą struktur kościelnych. Świat, do którego Kościół jest posłany, jest kochany przez Boga. W każdym człowieku, również zanim dotrze do niego Ewangelia, działa łaska Boża. A więc Kościół nie musi być w centrum, aby wiernie wypełniać swoją misję. Takie rozumienie wspólnoty, jej misji i świata jest punktem wyjścia do interpretowania wszystkich sytuacji, w jakich dzisiaj żyje Kościół. Szczególnie interesujące są refleksje o mieście jako miejscu życia i ewangelizacji, któremu Kościół powinien poświęcić wyjątkowo dużo sił.

Św. Jan od Krzyża odróżnia poznanie naturalne od nadprzyrodzonego. To drugie dzieli na szczegółowe i wyodrębnione oraz ogólne i ciemne, czyli kontemplację. Poznanie  nadprzyrodzone wyodrębnione i szczegółowe dzieli na poznanie cielesne oraz duchowe. W ramach tego ostatniego wymienia: objawienia, słowa, uczucia duchowe i widzenia. Na podstawie świadectw św. Jana od Krzyża zasadnym wydaje się postawienie pytania o status poznania jasnego in raptum.