Głównym punktem zainteresowania niniejszego artykułu jest genologiczna analiza liberatury, terminu zaproponowanego przez Zenona Fajfera w 1999 roku i zjawiska opisywanego jako "literatura totalna". Wywód składa się z trzech części. Najpierw, autorka rozważa, w jakim stopniu możemy mówić o liberaturze jako ruchu literackim. Teza ta jest jednak wysoce problematyczne, ponieważ zakłada niejasny związek między liberaturą rozumianą jako pionierski projekt (rozpoczęty przez Zenona Fajfera i Katarzynę Bazarnik) oraz element szerszej historycznej panoramy, zainspirowany przez takich "proto-liberatów", jak William Blake, George Herbert czy Stephané Mallarmé. Następnie, liberatura jest rozpatrywana jako niezależny gatunek, wyrosły dzięki rosnącej wartości formalnego i materialnego wymiaru dzieła literackiego. W końcu, autorka podnosi problem ontologicznej hybrydyczności dzieł liberackich, mając na uwadze przecinanie się semantyki i materialności medium charakterystyczne dla tych dzieł. Jak wskazuje, liberatura i jej efemeryczne, osobliwe i heterogeniczne wytwory, w tym wypadku, mogą być rozpatrywane jako system składający się wyłącznie z różnic.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Nr 32 (2016)
Opublikowane: 2016-08-23
10.31261/errgo