Najpopularniejszym XVIII -wiecznym dowodem na istnienie Boga był dowód teleologiczny: porządek i piękno przyrody wskazywały na istnienie nadprzyrodzonego Autora. Fizyko-teolodzy, którzy posługiwali się tym dowodem, nierzadko stawali się przedmiot drwin. Aby uniknąć pułapek dowodu teleologicznego, Maupertuis zaproponował swój dowód, który uważał za lepszy od innych dowodów, dowód oparty na jego zasadzie najmniejszego działania. Niniejszy artykuł omawia teologiczne znaczenie tej zasady i poglądy Maupertuisa na atrybuty Boga i na eschatologię w odniesieniu do jego dowodu na istnienie Boga.

Biblijna idea stworzenia stanowi centrum antropologii i całej metafizyki Emmanuela Levinasa. Wie on, że ta idea jest zupełnie pomijana przez współczesną filozofię i nie usiłuje na ten temat w ramach filozofii dyskutować. Natomiast wielokrotnie podejmuje polemikę z koncepcją stworzenia dominującą w tradycyjnej teologii chrześcijańskiej. Swoje pojmowanie człowieka jako stworzenia wyprowadza, podobnie jak całą metafizykę, z pragnienia, a nie myśli szukającej zrozumienia, czyli ontologii; wskazuje, że współczesny sceptycyzm, czyli postmodernizm, otwiera drogę do lepszego zobaczenia człowieka jako stworzenia. Pokazuje, że idea separacji o wiele lepiej koresponduje z ideą stworzenia, niż mocno obecna w tradycyjnej teologii idea partycypacji, a człowiek, jako wolność stworzona, jest z natury ateistyczny. Natomiast czasowość ludzkiego życia jest relacją z Bogiem. Te kontrowersyjnie poprowadzone myśli Levinasa mogą być inspirujące dla współczesnej teologicznej refleksji nad stworzeniem. Inspirującą i krytyczną funkcję myśli Levinasa wyraźnie widać w zestawieniu jej z teologią Jürgena Moltmanna oraz projektem teologicznym Marca Harrisa.

Modlitwę do emanacji odkryto in situ w osadzie Kellis w Egipcie. Zidentyfikowano ją jako manichejską modlitwę codzienną. Jej aramejski oryginał został skomponowany najprawdopodobniej
przez samego Maniego. Artykuł zawiera wprowadzenie oraz przekład modlitwy z komentarzem skoncentrowanym na obecnych w niej elementach manichejskiej teologii.

Anonimowy Żywot świętego Awita, biskupa Vienne stanowi interesujący przykład średniowiecznego dzieła hagiograficznego. W artykule podjęty został wątek relacji pomiędzy prezentowanym dziełem a spuścizną epistolarną jego bohatera. Żywot stanowi jednak dość pobieżną prezentację życia biskupa Vienne, nie jest precyzyjny także w przytoczeniu jego dzieła literackiego. Opiera się w dużej mierze na Żywocie jego brata, biskupa Apolinarego, koncentrując się na kontrowersji z królem Zygmuntem i cudach dokonanych przez
Apolinarego. Wprawdzie w korespondencji Awita odnaleźć można potwierdzenie wielu faktów wspomnianych w Żywocie, to jednak wyraźnie zaznacza się cel, jaki przyświecał jego autorowi – ukazanie i uzasadnienie świętości biskupa Vienne. Uzupełnieniem artykułu jest pierwszy polski przekład Żywotu świętego Awita, biskupa Vienne.

Powstała w 1925 r. diecezja śląska (katowicka) należała do najludniejszych w Polsce. Jednak to nie liczba mieszkańców, ale złożoność problemów (duszpasterstwo niemieckie, zaangażowanie polityczne duchowieństwa, troska o wychowanie rodzin robotniczych w duchu chrześcijańskim) decydowała, iż już pięć lat po jej powstaniu biskup Arkadiusz Lisiecki wystąpił do papieża Piusa XI z prośbą o mianowanie biskupa pomocniczego. Niestety jego śmierć w 1930 r. przeszkodziła w realizacji tych planów. Z podobną prośbą zwrócił się w 1933 r. do papieża kolejny biskup śląski, Stanisław Adamski. W 1934 r. Watykan mianował ks. Teofila Bromboszcza pierwszym biskupem pomocniczym. Autor, analizując opinie kard. Augusta
Hlonda o kandydatach, odpowiada na pytanie, co przesądziło o tej nominacji oraz jakie warunki przekreśliły szansę pozostałych kandydatów.

Po II wojnie światowej nastąpił gwałtowny rozwój przemysłu na Górnym Śląsku. Wskutek tego powstały nowe miasta, które stały się ośrodkami przemysłu ciężkiego. Najmocniej rozwinęło się górnictwo. Po upadku komunizmu nastąpiło przejście do gospodarki rynkowej. Skutkiem tego była restrukturyzacja przemysłu i likwidacja zakładów pracy. Doprowadziło to do wzrostu bezrobocia. Problem ten zauważał także arcybiskup katowicki Damian Zimoń, który w 2001 r. opublikował dokument pod tytułem Kościół katolicki na Śląsku wobec bezrobocia. Temat bezrobocia był także poruszany podczas pielgrzymek stanowych do sanktuarium Matki Bożej w Piekarach Śląskich. Stąd też arcybiskupa katowickiego można nazwać „biskupem bezrobotnych”.

Wanda Boniszewska należy do najbardziej rozpoznawalnych mistyczek polskich XX w. Publikacja w 2016 r. całości jej pism duchowych otwiera drogę do pogłębionej analizy jej duchowości, w której Eucharystia znajduje poczesne miejsce. Komunia św. była jej codzienną praktyką, ale i realnym wzmocnieniem zarówno w walce z szatanem, jak i znoszeniu 
cierpień cielesnych i duchowych. Notowała też wizje pojawiające się w czasie, gdy uczestniczyła we mszy św. lub adorowała Najświętszy Sakrament oraz te, które były odniesieniem do męki Jezusa. Miłość do Chrystusa przejawiała się u niej jako pragnienie zjednoczenia się z „Więźniem Miłości w Tabernakulum” oraz wynagrodzenia Mu za zniewagi, jakich dopuszczają się kapłani i osoby konsekrowane. Tekst stanowi analizę tylko tych zapisów Dziennika Wandy Boniszewskiej, które mają odniesienie do Eucharystii.

Dom pomocy społecznej jest instytucją, która zapewnia całościową opiekę osobom starszym, chorym, niepełnosprawnym fizycznie lub psychicznie. W opiekę tę wpisuje się posługa kapelana, który troszczy się o życie duchowe mieszkańców, spełniając posługę duszpasterską na terenie placówki. Należy do niej sprawowanie sakramentów, a także szereg inicjatyw, które mają przybliżyć do Boga mieszkańców placówki, personel, a także rodziny przebywających w domu pomocy społecznej. Posługa kapelana jest niezwykle ważna we współczesnym świecie, stanowi nie tylko sposób holistycznego wypełniania opieki nad mieszkańcami, ale nade wszystko okazję do ewangelizacji świata, którą podejmuje Kościół. 

Decyzja o zawarciu związku małżeńskiego zmienia dotychczasowe życie narzeczonych. Z tego względu bardzo istotną rolę odgrywa dobre przygotowanie do tego sakramentu. Bezpośredni etap przygotowania do małżeństwa wiąże się z uczestnictwem w naukach przedmałżeńskich oraz wizytą w poradni życia rodzinnego. Analizę przestrzennego rozmieszczenia parafii Archidiecezji Katowickiej, przy których odbywa się przygotowanie do małżeństwa, umożliwiła interaktywna mapa znajdująca się na stronie internetowej Duszpasterstwa Rodzin tejże archidiecezji. Wykonanie mapy oraz analizy były możliwe dzięki wykorzystaniu narzędzi Geograficznych Systemów Informacyjnych (GIS ). Poniższe zestawienie zagęszczenia miejsc świadczenia różnych form przygotowania do małżeństwa z gęstością zaludnienia danej części archidiecezji oraz ze strukturą wieku jej ludności dowodzi, że możliwe i korzystne jest połączenie przedmiotu badań z dziedziny nauk o rodzinie i teologii z narzędziami z dziedziny geografii.