The “ensauvagement” – a term coined by Voldřichová Beránková (2021) – that characterizes the ongoing transformation of Quebec literature due to both the intense interest of certain authors in Amerindian topics and the gradual assertiveness of Amerindian authors themselves can be traced back as far the earliest writings of the Nouvelle-France period (Marc Lescarbot, Relations des jésuites, etc.). “Savage” characters were appropriated by 19th- and 20th-century literature as identity figures, authenticating Quebec’s identity. Works by Antoine Gérin-Lajoie (Le Jeune Latour, 1844), Louis-Honoré Fréchette (Papineau, 1880), Jacques Ferron (Les Grands Soleils, 1958; Le Ciel de Québec, 1969) and Leonard Cohen (Beautiful Losers, 1967) follow this increasingly important thematic thread. The paper attempts to link this progression of aboriginal resurgences to the activation of identity models (Bouchard, 2001) over the history of literature, and to the transformation of poetics that converts Amerindians from secondary and minor figures into complex characters on the way to “ensauvagement” of Quebec literature.

Tekst eksploruje reprezentację afro-polskiego podmiotu w dyskursie literackim Dongala i Dove, skupiając się na ontologicznej identyfikacji i humanistycznym pojęciu podmiotu. Stosuje obie te koncepcje do analizy reprezentacji afro-polskiego podmiotu w powieści "La Sonate à Bridgetower: Sonata Mulattica" (2017) Emmanuela Dongali, uczyniając tę reprezentację źródłem pytania o wolność. Równocześnie poezja Rity Dove w "Sonata Mulattica" (2010) podkreśla nadzieję i wyzwalającą moc muzyki w podróży Bridgetowera, poszerzając tym samym perspektywę na poziomie europejskim, zwłaszcza obejmując Anglię i Francję. W obu opowieściach postać Bridgetowera uosabia nowy afro-polski humanizm w XVIII-wiecznej Europie, podkreślając jednocześnie współczesne wyzwania dyskryminacji i dążenia do społecznego akceptacji.

The article discusses selected short stories from Michele Mari’s latest collection, Le maestose rovine di Sferopoli [The Majestic Ruins of Sferopolis], published in 2021. This fourth anthology in Mari’s oeuvre includes both new narratives as well as those previously published in newspapers or other short story collections. A unifying theme across these diverse stories – varied in form, language, and subject matter – is the exploration of imagination and linguistic creativity. The short stories invite a deeper, meta-literary reflection on the mechanisms of narration and expression through artistic text, on challenging established literary canons, on expressionistic compositional oxymoronization, and on influencing how the work is received by drawing on the cultural traditions shared with the recipient.

En el artículo, la geopoética constituye un punto de partida para acercarnos al monumental proyecto poético de Raúl Zurita La vida nueva. Versión final, realizado por él en los años 1983-2019, con el fin de mostrar cómo la obra del poeta chileno se inscribe en el cambio de paradigma observable desde las últimas décadas del siglo XX en el pensamiento sobre la relación entre el ser humano y el medio ambiente. Apoyándonos en la reflexión y en la praxis literaria del fundador de la geopoética, Kenneth White, presentamos los principales supuestos de esta orientación investigativa, muy representativa de las humanidades ecológicas, y luego analizamos algunos de los aspectos del libro de poemas de Zurita que resaltan su actitud del intelectual comprometido con el presente y con el futuro de la naturaleza en el sur de Chile.