Mowa O święcie Paschy zamieszczona została w drugiej części Demonstrationes Afrahata i rozpoczyna się zgodnie z porządkiem akrostychicznym od dwunastej w kolejności alfabetu syryjskiego litery lōmad. Perski Mędrzec konsekwentnie wykorzystuje argumentację biblijną i wyraźnie nawiązuje do swojej poprzedniej mowy (De circumcisione). W wykładzie na temat paschy podstawą Afrahatowej polemiki z nauczaniem żydowskim jest poważny zarzut lekceważenia nakazów prawa i proroków. Naród Wybrany i jego nauczyciele odrzucili Boże polecenie świętowania paschy wyłącznie w Jerozolimie i w ten sposób utracili przywilej wyłącznego wybrania, stając się nieczystymi jak wiele innych narodów pogańskich. Afrahat oskarża Żydów o celowe fałszowanie Bożego prawa. Ekskluzywizm Narodu Wybranego w Starym Przymierzu zostaje zastąpiony uniwersalizmem „Kościoła ludów” w przymierzu Chrystusa. W nauczaniu Mędrca koncepcja szabatu ściśle łączy się z ideą chrześcijańskiej Paschy, która w Mezopotamii nie była obchodzona jako dzień zmartwychwstania Chrystusa, ale jako święto Jego śmierci.

Poniższy artykuł koncentruje się na koncepcji czasu w pismach Efrema Syryjczyka, teologa z IV wieku, uważanego za najbardziej niezwykłego poetę-teologa epoki Ojców Kościoła. Po wprowadzeniu podstawowego rozróżnienia na czas historyczny i czas święty, rozważania skupiają się na analizie przykładów obrazujących, jak Efrem pojmuje czas w kontekście Bożej aktywności wobec człowieka w sytuacji, gdy wydarzenia rozłożone w długim okresie zbiegają się w pojedyncze (wydarzenie).
W dalszej części artykułu podejmuje się próbę analizy możliwości wejścia przez człowieka w rzeczywistość czasu świętego. Wedle wizji Efrema taki koncept zakłada stałą synergię pomiędzy Bogiem a człowiekiem, czyli, co za tym idzie, prawdziwe zaangażowanie tego drugiego. W ramach takowej próby rozważa się szczególnie misterium Męki Chrystusa, dzięki której ludzkość może uzyskać dostęp do innego poziomu poznawczego. W dalszych rozważaniach techniczny termin klucz staje się użytecznym narzędziem umożliwiającym spełnienie założonego celu. Konkluzją artykułu jest twierdzenie, że sakramentalne życie Kościoła, zwłaszcza Eucharystia, jest u-obecnieniem tego, co wydarzyło się na Golgocie, stając się tym samym widzialnym elementem czasu świętego, który może być doświadczany w życiu, w ramach czasu historycznego.

Treścią artykułu jest teologiczna interpretacja dokumentu starożytnego Synodu w Sirmium (Hrvatska Mitrovica w dzisiejszej Bośni) z roku 351. Ponieważ niektóre wyrażenia synodalne wydają się być kontrowersyjne, autor artykułu poddaje te wypowiedzi teologicznej ocenie pod kątem ortodoksji. Podstawową intencją autora jest jednak reinterpretacja synodalnego dokumentu przy zastosowaniu odpowiedniej metody, zmierzająca do ukazania aktualności starożytnej nauki synodalnej.
Współczesna teologia może czerpać inspiracje ze starożytnej nauki Synodu w Sirmium, szczególnie w teologii Wcielenia i w nauce o trynitarnym życiu Boga. Nauka o podporządkowaniu Syna może budzić zastrzeżenia czy nawet ocierać się o herezję, jeśli jednak w synodalnym rozumieniu oznacza li tylko posłuszeństwo i pokorę Syna, to pozwala spojrzeć na misterium Trójjedynego Boga w nowym świetle.

Celem artykułu jest próba opisu liturgii chrzcielnej sprawowanej przez św. Augustyna w jego katedrze w Ipponie. W różnych pismach biskupa, zwłaszcza w Mowach wygłoszonych do kandydatów (catechumeni i competentes) do chrztu świętego, znajdują się pewne teksty pozwalające opisać, przynajmniej w sposób ogólny, poszczególne etapy przygotowania katechumenów do chrztu, jak i sam obrzęd liturgiczny. Analizując sformułowania biskupa, można stwierdzić, że przygotowanie obejmowało głównie katechezy, egzorcyzmy oraz pewien rodzaj egzaminów. W samym rycie chrztu świętego wyróżnia się natomiast: osobiste i indywidualne wyrzeczenie się szatana, wyznanie wiary w poszczególne Osoby Trójcy Przenajświętszej, zanurzenie w wodzie bądź polanie wodą głowy kandydata. Wydaje się, że w dziełach św. Augustyna nie ma dokładnie przedstawionej formuły chrzcielnej. Jest poniekąd rzeczą zaskakującą, że biskup Ippony, który w wielu pismach podejmuje różne tematy związane ze chrztem świętym, nie podaje słów wypowiadanych przez szafarza sakramentu, nawet jeśli mówi o potrzebie wody i słów do tego sakramentu.

Teologia w każdym czasie z jednej strony wyrasta z pewnych uwarunkowań swojej epoki, a z drugiej wywiera wpływ na życie chrześcijan. Teologie poszczególnych epok różnią się między sobą charakterem, który związany jest nie tylko z kontekstem filozoficznym, ale i z egzystencjalnym. Ponadto faktem jest, że w różnych epokach wyrastały różne modele teologiczne. Znamiennym przykładem takiego zjawiska jest współistnienie w średniowieczu równolegle scholastyki i teologii monastycznej. Bliższe przyjrzenie się teologii monastycznej, która jest mniej znana niż scholastyka, może dostarczyć nam cennych wskazówek na temat samego kształtowania się takiej teologii, która opierałaby się dominacji filozoficznego schematu myślowego, dowartościowywała aspekt doświadczalny, służyła integracji chrześcijańskiej praktyki z treścią wyznawanej wiary. Te aspekty wydają się bowiem z jednej strony charakteryzować średniowieczną teologię cysterską, a z drugiej stanowią swoisty katalog dolegliwości współczesnych sposobów uprawiania teologii.

W centrum wiary chrześcijańskiej znajduje się przekonanie o Krzyżu Chrystusa, pojmowanym jako odkupieńcza rzeczywistość dla wszystkich ludzi. Wydaje się, że centrum to stało się zupełnie niezrozumiałe. W jego świetle chrześcijańska wiara stała się dla wielu niezrozumiała i niewiarygodna. Artykuł szuka podstaw tego niezrozumienia w wewnętrznej niespójności logiki ekwiwalencji, która znajduje się u podstaw pospolitych wyobrażeń o ekspiacyjnej śmierci Jezusa na krzyżu. Proponuje natomiast – przez odwołanie się do danych Nowego Testamentu – koncepcję alternatywną, która próbuje konsekwentnie iść drogą „logiki nadmiaru” (P. Ricoeur).

Sobór Watykański II w konstytucji dogmatycznej Dei Verbum podał wskazówki egzegetyczne, które powinny być stosowane w interpretacji Pisma. Jedną z przywołanych zasad teologicznych jest „analogia wiary”. W praktyce egzegetycznej w zasadzie tej widzi się jedynie kryterium negatywne. Niestety tak pojmowana zasada nie daje się stosować w ramach tzw. hermeneutyki chalcedońskiej. Benedykt XVI postulował współistnienie w całym procesie egzegezy zasad naukowych i teologicznych. W artykule opisano relacje pomiędzy analogią wiary i zmysłem wiary. Właśnie sensus fidei sprawia, że analogia wiary odkrywa swój pozytywny charakter. Wtedy staje się właściwym narzędziem do interpretacji Bosko-ludzkich ksiąg natchnionych.

Niniejszy artykuł przedstawia trzy fazy ewolucji argumentacji za prawdziwością Kościoła. Pierwszy etap obejmuje dowodzenie eklezjologii apologetycznej, które okazało się jednak metodologicznie niewystarczające i w perspektywie Soboru Watykańskiego II wymagało przebudowy. W następnej fazie dokonała tego eklezjologia fundamentalna, która ponadto sformułowała nowe argumenty metodologicznie zgodne z jej przedmiotem. Trzeci etap jest propozycją autora artykułu. Przedstawia on projekt strukturalnej wiarygodności Kościoła. Jej podstawą jest genetyczny i funkcyjny związek Objawienia i Kościoła, a celem przedstawienie całości argumentacji eklezjologicznej za pomocą wymiarów katolickości Kościoła: wysokości, długości, szerokości i głębokości.

Przedmiotem badań teologii duchowości jest doświadczenie duchowe człowieka. Jako nauka teologiczna wychodzi ona z założenia, że każdy człowiek jest obrazem Boga i wobec tego jego życie posiada wymiar duchowy. Źródłami dla teologii duchowości są wszelkie teksty opisujące życie duchowe, przede wszystkim dzieła wielkich mistrzów, ale także jest nim liturgia Kościoła. Teksty Urzędu Nauczycielskiego Kościoła są także źródłem, ale w przeciwieństwie do teologii dogmatycznej czy moralnej, nie są najważniejsze. Celem teologii duchowości jest jak najgłębsze zrozumienie wewnętrznej struktury różnych form życia duchowego i pokazanie wzajemnych związków między nimi. Chodzi o takie opisanie życia duchowego, które może pomóc w „rozróżnianiu duchów”, odróżnianiu dobrych i błędnych dróg takiego życia. Ze względu na taki przedmiot badawczy uprzywilejowaną metodą jest metoda fenomenologiczna. Dużą pomoc w lekturze tekstów stanowią różne metody hermeneutyki. Teologia duchowości jest ściśle powiązana z dogmatyką i teologią moralną, ale natura tych relacji jest skomplikowana. Teologia duchowości powinna zachować dystans wobec nowożytnych nauk o człowieku: nie może pozwolić, aby narzuciły one swoją perspektywę spojrzenia na człowieka.

Rodzicom nowo narodzonych chłopców szczególnie lekarze amerykańscy proponują obrzezanie jako zabieg chirurgiczny o charakterze prewencyjnym. Celem zabiegu jest ochrona chłopca przed wystąpieniem w przyszłości infekcji urologicznych i wenerologicznych oraz raka prącia. Rodzice stają przed trudną decyzją, gdyż proponowany dla ich syna zabieg chirurgiczny jest nie tylko obarczony pewnym ryzykiem medycznym, ale – co więcej – brakuje mu jednoznacznych wskazań terapeutycznych. Przesłanki o charakterze predyktywnym obarczone są jednak dylematami natury bioetycznej. W niniejszym artykule przedstawione są kwestie związane z historycznym i współczesnym ukazaniem praktyki obrzezania, motywacje odwoływania się do cyrkumcyzji, jego prewencyjne racje medyczne, jak i  możliwe zagrożenia. Ponadto ukazano współczesną amerykańską dyskusję dotyczącą dopuszczalności zabiegu oraz jego ocenę bioetyczną.

Nierzadko niektórzy internauci domagają się „wolności internetu”, którą rozumieją jako nieograniczony dostęp do sieci i zamieszczanych w niej danych; jako możliwość nieskrępowanego żadnym prawem eksploatowania zasobów internetowych. Oparte na przesłankach antropologicznych analizy infoetyczne jednoznacznie udowadniają, że takie rozumowanie jest niewłaściwe. Przyjęcie go mogłoby się stać przyczyną rozkładu społecznego oraz zaburzeń tożsamości internautów. Oparte zaś na prawdzie słuszne prawo jest narzędziem wprowadzającym ład i postęp społeczny, a także stymulującym rozwój integralny osoby ludzkiej. Nie ma merytorycznie uzasadnionego powodu, aby internet uznać za enklawę absolutnej swobody.

Choć w niemal całej Polsce w miejsce hymnu Te Deum laudamus odmawiane jest Ciebie, Boga, wysławiamy, to na Górnym Śląsku w jego miejscu wykonuje się Ciebie, Boże, wielbimy. Celem niniejszej publikacji było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy za publiczne odmówienie Ciebie, Boże, wielbimy można uzyskać odpust zupełny? Materiałem badawczym były przepisy zawarte w dekrecie Enchiridion Indulgentiarum, Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. oraz normy wynikające z prawa zwyczajowego. Metodą zastosowaną podczas badań była przede wszystkim metoda prawna egzegetyczno-dogmatyczna. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że za publiczne odmówienie wspomnianej wersji hymnu na mocy prawa zwyczajowego teoretycznie jest możliwe uzyskanie odpustu zupełnego, choć praktyka ogranicza tę możliwość do odpustu cząstkowego. W perspektywie badawczej znajduje się hymn Veni Creator Spiritus, który na Górnym Śląsku także jest wykonywany w innej wersji niż w pozostałych częściach Polski.