Artykuł skupia się na działalności Zakonu Franciszkańskiego na terenie Kustodii Ziemi Świętej w czasach epidemii, zarówno w minionych stuleciach, jak i obecnie. W ciągu swej historii Bliski Wschód wielokrotnie był nękany przez epidemie. Stolica Apostolska powierzyła opiekę nad sanktuariami w Ziemi Świętej Braciom Mniejszym, lecz opiekowali się oni również pielgrzymami, potrzebującymi i chorymi. Udzielali wszechstronnej pomocy duchowej i materialnej. Taką samą troskę okazywano miejscowej ludności. Na podstawie źródeł literackich i przekazów pątników można opisać dawne sposoby zmagania się z zagrożeniem epidemicznym. Chodzi o środki duchowe, ale także materialne. Na podstawie źródeł literackich i tras pielgrzymów można opisać sposoby radzenia sobie z zagrożeniem epidemiologicznym. Jest to przede wszystkim kwestia środków konkretnych, ale także duchowych. W okresach zarazy otaczano opieką przedstawicieli wszystkich Kościołów chrześcijańskich (katolickich, prawosławnych i protestanckich) oraz miejscową ludność (muzułmanów i Żydów). Doświadczenie sprawiało, że za jedyny skuteczny sposób zapobiegania epidemiom uważano izolację chorych i podejrzanych o zarażenie. Podobne środki stosowano na całym w świecie walcząc z epidemią COVID-19. Wprowadzane stopniowo restrykcje nie dotyczyły wyłącznie mieszkańców Bliskiego Wschodu. Zaprzestano pielgrzymek i wycieczek, praca duszpasterska i edukacyjna została poważnie ograniczona. Działalność charytatywna i kulturalna zakonników zostały niemal całkowicie sparaliżowane. W trudnym okresie pandemii franciszkańska Kustodia zapewniała materialne i duchowe wsparcie miejscowej ludności, która pozostawała w izolacji i bez żadnego wsparcia. Praktyka stosowana przez franciszkanów w Ziemi Świętej do dziś stanowi bazę doświadczeń, z której można czerpać w trudnych czasach.

Jest to opowieść o Christopherze R. Hillu i jego przodkach, mieszkających na obszarze Gminy Gorzyce. Życie bohatera artykułu obserwujemy też na linii frontu amerykańskiej dyplomacji. Wniósł on swój znaczący wkład do historii politycznej świata.

W Archiwum Polskiej Misji Katolickiej w Paryżu przechowywana jest korespondencja abp. Józefa Gawliny z ks. Kazimierzem Kwaśnym. Na zbiór ten składa się ponad sto pięćdziesiąt listów z lat 1949–1963, ułożonych w układzie chronologicznym, sporządzonych w języku polskim, francuskim i włoskim. Poza kilkoma listami odręcznymi, w większości sporządzone są w formie maszynowej. O wartości tej korespondencji świadczy fakt, że Opiekun Wychodźstwa Polskiego w korespondencji do rektora w Paryżu nie tylko porusza sprawy organizacji pracy duszpasterskiej wśród Polaków we Francji, ale również zapoznaje go z istniejącymi w Rzymie stosunkami i zależnościami. Lektura tych listów pozwala zrozumieć, jak ważne w Watykanie było zachowanie zasad kurtuazji, dobór odpowiedniego słownictwa czy form grzecznościowych. Celem niniejszego artykułu jest oparta na przywołanych materiałach analiza stylu pracy abp. Józefa Gawliny.

W artykule podjęto próbę wskazania źródeł, które wykorzystał Józef Goj, tworząc „Opis pielgrzymki do Ziemi Świętej”, a także zbiór „Pieśni pątniczych ułożonych z widzenia i odwiedzenia (...) miejsców świętych”. Jego teksty, wydane na początku XX wieku, świadczą o różnorodnych inspiracjach niewykształconego autora. Pochodzący z Górnego Śląska pątnik, pełnił  prawdopodobnie funkcję tzw. śpiewoka. Choć był obeznany tyko z kulturą ludową, starał się przekraczać jej granice: odwoływał się zarówno do tradycyjnych pieśni dziadowskich, tekstów religijnych, przewodników, jak i do klasyki literatury polskiej – „Quo vadis” Sienkiewicza. Bogactwu źródeł towarzyszyły różne sposoby nawiązania do nich -  przytaczanie obszerniejszych fragmentów, cytowanie określonych zdań, fraz i wyrażeń, parafrazowanie, a także naśładowanie języka i stylu pierwowzoru.

Artykuł przypomina „Ewangelika Górnośląskiego” - polskie czasopismo ewangelickie ukazujące się w Katowicach w latach 1932-1939, którego wydawcą było Towarzystwo Polaków Ewangelików na Górnym Śląsku. Tygodnik był jedynym polskim pismem ewangelickim ukazującym się okresie międzywojennym na tym terenie. W artykule na tle zaistniałej sytuacji w powstałym w 1924 r. Kościele Ewangelicko-Unijnym na Polskim Górnym Śląsku przedstawiono twórców i redaktorów tygodnika, w większości duchownych, znanych polskich działaczy niepodległościowych i ich starania na łamach czasopisma o budzenie świadomości narodowej wśród miejscowych ewangelików. Na podkreślenie zasługuje sprzeciw redaktorów wobec antysemityzmu i krytyka poczynań Hitlera. Przedstawiono również na podstawie archiwaliów kwestie finansowania tygodnika, nakładów, form promocji.

Celem poniższego artykułu jest omówienie genezy i wieloletniego rozwoju projektu E-ncyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku, który powstał w środowisku akademickim Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Analizując dane statystyczne dotyczące ruchu w witrynie, zebrane przez narzędzie Google Analitycs, w wybranych przedziałach czasowych (początek – połowa funkcjonowania – teraźniejszość), autorka podejmuje próbę opisu i interpretacji społecznego odbioru treści prezentowanych w witrynie, wpisując je w szersze konteksty medialne ostatnich dziesięcioleci (przejście od użytkowania komputerów osobistych do smartfonów, natychmiastowość w dostępie do informacji, powierzchowność w jej odbiorze). Autorka zauważa czynniki sprzyjające rozwojowi projektu – natychmiastowy i szeroki dostęp do zasobów sieci, możliwość promowania witryny na szeroką skalę przez media społecznościowe, reklamy internetowe, oraz te niesprzyjające - „tyrania chwili”, powierzchowność odbioru, przypadkowość wyszukiwań, przypadkowość treści. Okazuje się, że czynniki te (i inne) bronią się przed jednoznaczną oceną, gdyż płynnie się przenikają i wchodzą we wzajemne zależności.

Celem poniższego przyczynku jest przedstawienie dzieł, teologicznych znajdujących się w bibliotece kolegium pijarskiego w Wieluniu i ich przydatności w realizacji zadań przez zakonników. Dokonano tego na podstawie katalogu bibliotecznego z 1809 r. znajdującego się obecnie w Archiwum Zakonu Pijarów w Krakowie. W bibliotece wieluńskiego kolegium pijarskiego znajdowało się zaledwie 49 dzieł  teologicznych na ponad 1300  ogółem. Ponad połowa dzieł  (26) teologicznych znajdujących się w bibliotece kolegium wieluńskiego była napisana po łacinie. Natomiast spośród języków narodowych dominował oczywiście polski – opublikowano w nim 19 książek. Innym językiem narodowym, w którym ukazywały się prace teologiczne, znajdujące się w bibliotece wieluńskiej był francuski: 4 dzieła.

Brak