Strona redakcyjna

Spis treści

This paper offers an interpretation of the figure of Pawel Fyodorovitch Smerdyakov
— the fourth of the Karamazov brothers, parricide featured in the last great novel by
Fyodor Dostoevsky. The analysis of existing criticism on Smerdyakov, which is my
point of departure, invites an assertion that this figure tends to be regarded in almost
exclusively negative terms. Looking for answers to the question whence comes this
unequivocal evaluation of Smerdyakov, I focus on plot resolutions, the way narration
is led, and on the poetics of Smerdyakov’s depictions in the The Brothers Karamazov.
I establish that their aim is to fashion from the outset a much revolting image
of this particular protagonist. This perspective allows me to state a thesis that is
contrary to that of Michail Bakhtin who claimed that the polyphony of Dostoevsky’s
oeuvre renders each protagonist’s worldview fully individual and equally valuable
and that access to their personalities is granted to us only in so far as they speak of
themselves. In a critical discussion with Bakhtin I argue that Smerdyakov functions
as an example of an anti-dialogical, that is obscuring the protagonist’s individuality,
specifically authorial take aiming to arrest his personality within a predetermined,
monological interpretive regime. I then offer a meditation on the ethical message
of The Brothers Karamazov which rests on the notion of “the responsibility of everyone
for everyone” and I reflect on the reasons why this formula does not apply to
the figure of Smerdyakov who, surprisingly, is not treated as a “brother” by anyone
in the novel, let alone a human being.

Grasse Diary (Грасский дневник, 1967), the most famous work by Galina Kuznetsova,
for years has been treated mostly as the book about Ivan Bunin. It contains her
account of fifteen years spent with Bunin in Grasse and Paris, wherefore it has been
attracted particular interest of Bunin’s researchers.
Bunin is the central figure of Grasse Diary, yet Kuznetsova, according to Lejeune’s
„autobiographical pact”, remains the author, the narrator of her story and character
who is being talked about. Discrete entries include her experiences, thoughts,
feelings, comment on current events. Kuznetsova creates the self-portrait, presents
a deeply subjective vision of the world. Some equal strategies can be found in her
narration: an observer strategy, participant strategy and introspection strategy.
The aim of this paper is to analyse them and to interpretate Kuznetsova’s image
given in her daily entries.

The article is devoted to the analysis of songs of Bulat Okudzhava and Jacek Kleyff.
The subject of interests is the question of artistic creation, the role of the artist in
society, his relationship to the world and the cosmos. The article describes a series
of images, metaphors that reflect the concept of creator, bard — close to people,
bringing hope, yet at the same time a lone sage. Extension and deepening of the concepts
expressed by bards is examined on the basis of chosen philosophical works of
Nicholas Berdyaev and Gabriel Marcel.

The paper brings an analysis of interpretational shifts connected with elimination,
addition or substitution of various paratexts in translation. The study is based on
Boris Akunin’s historical detective novels in Polish editions, as compared to original
ones. In the first part, the author focuses on illustrations, their communicative and
associative potential. (Other paratexts will be further discussed with regard to their
functions: identifying, hermeneutic, informative and commercial). The shifts in paratextual
use in the translated editions are interpreted in terms of the ambiguous
tension between features of literary and genre fiction displayed by Akunin’s novels.
Conclusions about the overall strategy of the publisher and its consequences for reception
are ventured. In particular, Polish paratexts testify to the novels’ gravitating
more obviously towards mass literature in the target context.

Przedmiotem artykułu jest determinacja kulturowa systemu języka oraz działalności
językowej. Autor rozróżnia dwa typy kulturowej determinacji języka oraz działalności
językowej: ontologiczny/merytoryczny oraz epistemiczny/faktywny. W związku
z tym wszystkie fakty języka (formalne, funkcjonalne, kombinatoryczne i in.) są traktowane
jako fenomeny symptomatyczne lub symboliczne. Autor analizuje fenomeny
obydwu typów na przykładzie języków europejskich. Z uwzględnionych przez autora
danych wynika, że działalność językowa w stosunku do kultury ma charakter komplementarny,
gdyż część kategorii kultury realizuje się w odmiennych, nie językowych
formach.

Autor analizuje synkretyczne cechy potocznego słownictwa komputerowego (slang/
żargon). Termin synkretyzm oznacza niedyskretne zjawiska lub połączenie, fuzję lub
zjednoczenie różnych i często sprzecznych elementów. Synkretyzm na poziomie leksykalnym
oznacza formalną i semantyczną asymetrię, gdy jeden znak może mieć dwa
lub więcej znaczeń, lub jedno znaczenie może zostać wyrażone przez dwa lub więcej
znaków. Synkretyzm jako leksyko-semantyczna kategoria jest traktowany jako jednoczesne
połączenie dwu lub kilka denotatów lub sygnifikatów. Obejmuje on takie
zjawiska jak metafora, metonimia, słowa-symbole, leksykę konotatywną, hiperonimy
i frazeologizmy.

O twórczości Babla

recenzja książki

Zofia Brzozowska, Święta księżna kijowska Olga — wybór tekstów źródłowych, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2014

recenzja książki

Magdalena Kuratczyk, Dorota Piekarska-Winkler, Nie taki diabeł straszny, jak go malują. Rosyjskie imiesłowy przymiotnikowe i przysłówkowe. Zwroty imiesłowowe. Podręcznik dla Polaków z ćwiczeniami i kluczem odpowiedzi, Instytut Rusycystyki Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2015

Sprawozdanie

sprawozdanie

sprawozdania

Noty