W artykule wykorzystano koncepcje nie-miejsc Marca Augé i podwójnego wiązania Gregory’ego Batesona, aby odnieść się do teoretycznych podstaw architektury szkolnej. Uważa się, że przestrzeń edukacyjna jest kształtowana przez wyobraźnię pedagogiczną. Obecna pedagogika, odziedziczywszy własną tradycję, ma tendencję do generowania przestrzeni nieprzyjaznej dla uczniów, a co za tym idzie, niekorzystnej dla edukacji. Autor twierdzi, że ujarzmienie miejsca jest niezwykle ważnym, a jednocześnie pomijanym aspektem edukacji.

Ulica należy do charakterystycznych form miejskiej przestrzeni publicznej i jako taka powinna być badana nie tylko przez przedstawicieli socjologii, filozofii, etnografii czy architektury, ale także przez pedagogów (wśród pojęć używanych zarówno przez teoretyków, jak i praktyków wychowania są szczególnie: „dzieci ulicy”, „pedagog ulicy” i „pedagogika ulicy”). Oprócz wyników analizy hermeneutycznej interdyscyplinarnych tekstów naukowych, autorka przedstawia również niektóre wyniki aktualnych badań empirycznych, które profiluje zgodnie z następującymi aspektami: funkcją ulic i ich nazw, znaczeniem i zakresem terminu „ulica” oraz pokrewnych pojęć, synonimów, a także znaczeniem, jakie młodzi dorośli – studenci pedagogiki na Uniwersytecie Śląskim – przypisują ulicom. W swoich badaniach autorka wykorzystała metodę indywidualnych przypadków oraz dwie techniki: analizę osobistych próbek pisarskich (narzędzie: eseje) oraz prowokowanie rozmowy (narzędzie: pytania/instrukcje do rozmowy). W badaniu przeprowadzonym w 2018 roku wzięło udział 50 studentów, z których większość miała miłe wspomnienia związane z ulicami, które kojarzyły się z ich dzieciństwem i młodością. Większość respondentów stwierdziła, że ulice z ich dzieciństwa miały dla nich emocjonalne znaczenie i że odegrały znaczącą rolę w ich indywidualnym/społecznym rozwoju, kształtując ich charakter, osobowość, zaradność, kreatywność, zmysł orientacji i umiejętność współpracy z innymi.

Artykuł jest studium organizacji materialnej miejsca – rozumianego jako dom i jego otoczenie. Rozważania prowadzone są z perspektywy badań biograficznych. Autorka próbuje pokazać miejsce (w jego ściśle materialnym rozwoju) jako element warunków edukacyjnych, w których może przebiegać proces wychowania.

Artykuł podejmuje refleksję nad nowymi mediami, a w szczególności nad internetem, jako specyficzną perspektywą rozwoju dzisiejszych jednostek. Autor analizuje przede wszystkim, czy media można rozważać w kontekście takich pojęć jak miejsce i przestrzeń. Ponadto porusza kwestie cyberprzestrzeni, świata online i offline, mediów kreujących wizerunek miejsc oraz mediów lokacyjnych. Przedstawia trendy w edukacji online, społeczności współpracy opartej na wzajemnym uczeniu się, kulturze uczestnictwa oraz współtworzeniu treści i przestrzeni internetowych. Autor próbuje powiązać te kwestie z praktyką pedagogicznych interakcji.

W artykule spróbowano ocenić korzyści, jakie mogą wyniknąć z treści najnowszej książki Lecha Witkowskiego - zarówno dla teorii, jak i praktyki resocjalizacji. Paradoksalnie, najcenniejsze spostrzeżenia można znaleźć w tych częściach Humanistyki stosowanej (Applied Humanities), w których nie omawia się bezpośrednio kwestii penitencjarnych. Artykuł skupia się zatem na kategorii dwoistości i obiecujących perspektywach jej zastosowania w analizie rzeczywistości penitencjarnej. Innym ważnym tematem jest sposób, w jaki kwestia podmiotowości jest postrzegana w dziedzinie teorii penitencjarnej. Witkowski poświęcił również uwagę innemu wątkowi swojej pracy, dotyczącemu „fundamentalnych dyskursów” polskiej pedagogiki w kontekście aktualnych wyzwań. Wszystkie te obszary problemowe mogłyby stanowić podstawę dla poważnie traktowanej teorii i praktyki korekcyjnej.

Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na aktualne zagadnienia, które powinny zostać wyodrębnione i ożywione z dorobku naukowego Macieja Demela w celu kontynuacji przez kolejne pokolenie badaczy. Późniejszy ojciec założyciel pedagogiki zdrowotnej i nowoczesnego pojęcia edukacji zdrowotnej, jako lekarz, nauczyciel, wychowawca i profesor nauk o kulturze fizycznej, był bardziej niż wykwalifikowany, aby spojrzeć na pedagogikę zdrowotną w sposób wieloaspektowy i kompleksowy. Z tego powodu stał się niekwestionowanym intelektualnym autorytetem w tych dziedzinach; osobą, która w swoich pracach naukowych wskazywała na zjawiska i podejścia, które są nadal aktualne. Źródła dzisiejszych problemów można prześledzić wstecz, w szczególności do dawnych polityk zdrowotnych i edukacyjnych w Polsce. Konfrontacja z przeszłością pomaga obserwować i śledzić zmiany, które mogą przełożyć się na różnorodność podejść i pomóc w opracowaniu najbardziej odpowiedniej metodologii edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia.

Jedną ze strategii stosowanych w zapobieganiu rakowi szyjki macicy jest szczepienie przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV) wśród dziewcząt przed inicjacją seksualną. Niektóre samorządy lokalne finansują programy szczepień ochronnych. Jednym z przykładów może być miasto Tychy, gdzie taki system działa od 2010 roku. Celem niniejszego badania było określenie wzorców myślenia o profilaktyce raka szyjki macicy wśród rodziców i ich córek oraz określenie obszarów wiedzy i nieznajomości infekcji HPV wraz z wynikającą z niej chorobą. Pytania badawcze miały na celu odkrycie przyczyn niepowodzenia i odmowy zaszczepienia nastolatek. Celem badania było zdobycie wiedzy, a uzyskane wyniki pozwoliły nam na opracowanie zaleceń i listy dobrych praktyk.

Artykuł podejmuje próbę omówienia trudnych doświadczeń życiowych wychowanków specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych. Ma na celu zwrócenie uwagi na problemy dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną wychowywanych w rodzinie zastępczej. Sytuacja wychowanków w ośrodkach szkolno-wychowawczych jest złożona. Z jednej strony, wiąże się to z trudnymi sytuacjami rodzinnymi, doświadczeniem zaniedbania lub przemocy, z drugiej – z niepełnosprawnością intelektualną oraz towarzyszącymi jej zaburzeniami emocjonalnymi i behawioralnymi. W wielu przypadkach musimy radzić sobie z kumulacją efektów negatywnych doświadczeń.

Więzienia mają swoje własne zasady. Ochrona zdrowia więźniów jest bardzo ważnym elementem codziennej pracy ze skazanymi. Sposób przeprowadzania badań lekarskich, formy leczenia i rehabilitacji powinny być dostosowane do potrzeb skazanych. W tekście przedstawione zostaną dane statystyczne przygotowane przez Służbę Więzienną dotyczące funkcjonowania opieki zdrowotnej w więzieniach w 2017 i 2016 roku (w aspekcie porównawczym). Sytuacja skazanych jest bardzo specyficzna, dlatego też kwestia zdrowia i choroby w więzieniu wywołuje wiele kontrowersji, również w kontekście społeczno-edukacyjnym. Dlatego też konieczne jest podjęcie działań, które zwrócą uwagę społeczeństwa na istotę tego bardzo poważnego problemu.

Artykuł przedstawia nowy sposób radzenia sobie z pytaniami i wypowiedziami uczniów, które spontanicznie pojawiają się podczas lekcji w klasach 1–3 szkoły podstawowej. Zwraca uwagę na wartość tych wypowiedzi w procesie edukacyjnym – są one postrzegane jako ważne źródła informacji dla nauczyciela na temat wiedzy i postaw uczniów dotyczących zdrowia i ekologii. Autor proponuje metodę czytania i interpretowania znaczeń pytań i wypowiedzi uczniów oraz możliwości ich wykorzystania w procesie edukacyjnym, przedstawioną na podstawie wybranych przykładów.

To właśnie kontakty międzyludzkie sprawiają, że ludzie są dobrze przystosowani do życia w społeczeństwie. Dlatego tak ważne jest, aby umieć poprawnie interpretować zachowania, które należą do kategorii języka ciała, co obejmuje również odczytywanie wyrazu twarzy. Twarz jest głównym źródłem informacji o nastroju rozmówcy. Jednak w dzisiejszych czasach, w wyniku rozwoju technologicznego, komunikacja twarzą w twarz została zdominowana przez komunikację za pośrednictwem mediów elektronicznych. Większość ludzi komunikuje się za pomocą Internetu lub/i telefonów komórkowych. Ten pośredni rodzaj komunikacji wpływa negatywnie na naszą zdolność do interpretowania niewerbalnych komunikatów. Młodzież w swoim codziennym życiu przebywa w rzeczywistości wirtualnej. Czy są w stanie rozpoznawać emocje innych ludzi po ich twarzach, skoro większość czasu spędzają w internecie? Artykuł próbuje odpowiedzieć na to pytanie.

Zmiany związane z transformacją polityczną, która miała miejsce w naszym kraju, wpłynęły również na edukację przedszkolną. Państwo przekazało odpowiedzialność za administrację szkół publicznych, przedszkoli i innych instytucji edukacyjnych władzom lokalnym, co wiązało się z pewnymi ograniczeniami w dostępności przedszkoli w niektórych regionach. Zmniejszenie liczby dzieci uczęszczających do takich instytucji było szczególnie widoczne w gminach wiejskich. Przyjęcie Polski do Unii Europejskiej było kluczowym czynnikiem stymulującym rozpowszechnianie i dostępność edukacji przedszkolnej. Władze lokalne i inne podmioty prowadzące przedszkola skorzystały z możliwości stworzonej przez Europejski Fundusz Społeczny. Obecnie można zaobserwować szeroką gamę form edukacji przedszkolnej i instytucji, które ją zapewniają, a także oferty edukacyjne. Jednak nadal istnieją pewne obszary wymagające wsparcia, a także debata społeczna na temat skuteczności edukacji przedszkolnej. Szczególnie godne uwagi są zmiany, jakie zaszły w placówkach przedszkolnych i sposób, w jaki się one rozwinęły w ciągu ostatnich 25 lat. Od okresu zaniedbania infrastruktury i zamknięcia instytucji przedszkolnych weszliśmy w etap wyraźnego zrozumienia kluczowej roli, jaką odgrywa edukacja przedszkolna w dalszym rozwoju psychofizycznym dziecka, a jednocześnie świadomości potrzeby inwestowania zarówno w kapitał fizyczny, jak i ludzki w tej ważnej dziedzinie edukacji narodowej.

Oceniono klasę dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) w publicznej szkole w Rzeszowie w Polsce. Zagadnienia, które zostały poruszone, dotyczą procesu edukacyjnego i terapeutycznego, integracji społecznej dzieci z ASD, postaw nauczycieli zatrudnionych w szkole wobec integracji szkolnej dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu oraz oceny tego rozwiązania przez rodziców dzieci z autyzmem. W badaniu wzięło udział 33 nauczycieli pracujących w szkole oraz dwie matki uczniów z ASD, obecnie uczęszczających do trzeciej klasy. Uzyskane wyniki pokazują pozytywne nastawienie nauczycieli do integracji szkolnej dzieci z ASD oraz ogólną satysfakcję rodziców z funkcjonowania klasy; dostarczają również ogólnego zarysu obszarów wymagających poprawy lub szczególnej uwagi. Ponadto wyniki podkreślają, jak ważne jest, aby rodzice zapewnili swoim dzieciom miejsce w głównym nurcie życia społecznego szkoły.

Artykuł dotyczy prewencyjnej współpracy szkół podstawowych z rodzicami w zakresie zachowań ryzykownych. Zawiera zarówno analizę teoretyczną, jak i badawczą. W dzisiejszej szkole działania zapobiegawcze nie są postrzegane jako główne zadanie, ale w coraz większym stopniu udowadniają skuteczność działań dydaktyczno-wychowawczych. W artykule szczegółowo omówiono praktyczne aspekty wspomnianej współpracy: cel, treść, formy i skutki. Podstawa, na której autorka opiera swoje wnioski, to zebrane materiały z badań porównawczych z lat 2015 i 2016, uzyskane od 120 rodziców uczniów szkół podstawowych z Polski (Tarnowa) i 176 rodziców uczniów szkół podstawowych z Węgier (obszar Eger i Ózd). Celem badania było zebranie informacji i porównanie współpracy między szkołami podstawowymi a rodzicami w wybranych obszarach danych krajów.