Artykuł poświęcony jest toposowi wilka i trzem "mityczno-rytualnym scenariuszom Wilka" w kulturze czeczeńskiej: to pochodzenie od likomorficznego Przodka, aktualizacja mitycznego czynu i inicjacja bojowa. Scenariusze te można zaobserwować w pieśni Аварское село współczesnego czeczeńskiego barda Timura Mucurajewa. Motyw "bitewnej likantropii" stanowi w niej reaktualizację czeczeńskiego mitu o wilku. W utworze tym ważną rolę pełni kategoria niesamowitości (das Unheimlische) Zygmunta Freuda - kontekst ten pozwala odsłonić nowe znaczenia obrazów wilczej tożsamości Czeczenów i ich walki.

Artykuł poświęcony jest strategiom artystów, wykorzystujących w swoich pracach żywe zwierzęta. Autor przedstawia liczne przykłady, często budzące protesty i kontrowersje. Celem pracy nie jest jednak ocena moralnych aspektów dyskutowanych tu dzieł, ale wskazanie różnorodności działań, które mają jeden wspólny mianownik: wszystkie odwołują się w mniejszym lub większym stopniu do tradycji sztuki konceptualnej, lub prekonceptualnej.

Wydana w 1963 roku powieść Marlen Haushofer Ściana przyniosła autorce duży rozgłos i zyskała uznanie czytelników i krytyków nie tylko w krajach niemieckojęzycznych. Bohaterka, na skutek niezrozumiałego i niepojętego zrządzenia losu, zostaje odcięta od świata zewnętrznego przez niewidzialną przeszkodę – ścianę. Za ścianą życie ludzi i zwierząt zamiera w sensie dosłownym. Jedyną ocalałą z katastrofy jest bohaterka. Od tej pory kobieta musi żyć w całkowitym odosobnieniu, zdana wyłącznie na siebie. Jedynymi jej towarzyszami jest kilka zwierząt, które nadają sens jej egzystencji. Poczucie odpowiedzialności za żywe stworzenia, troska o nie, a także całkowita izolacja oraz poczucie beznadziei determinują codzienność bohaterki. Samotność jednostki w obliczu katastrofy i strach przed nieznanym to tematyka powieści, która dzisiaj wydaje się być szczególnie aktualna.

Zgodnie ze słowami Rosi Braidotti owady determinuje ich bycie po-między i ciągłe stawanie się. W artykule asamblaż owadzich figuracji analizowany jest na dwóch poziomach: nie-ludzkiej technologii oraz nienaturalnej narracji w opowieściach o metamorfozie. Podążając za badaniami z obszaru archeologii mediów Jussi Parikki, stawanie-się-owadem analizowane jest na transmedialnych przykładach z obszarów literatury (Franz Kafka – Przemiana), filmu (David Cronenberg – Mucha), gier wideo i VR (All in! Games – Metamorphosis) oraz mediów usieciowanych. Eksploracja pozaludzkich perspektyw i defamiliaryzacja w narracjach według Jana Albera prowadzi do transformacji ram kognitywnych. Radykalnie Inne owady okazują się przekraczać antropocentryczny paradygmat i w hybrydycznym połączeniu z człowiekiem i maszynami urzeczywistniają posthumanistyczne założenia.

Przedmiotem niniejszej analizy są warunki bytowania zwierząt w hodowli wielkostadnej w czasach PRL oraz to, jakie odbicie znajdowały one w ówczesnym dyskursie hodowlanym i zootechnicznym. Moim celem jest zrozumienie, czym były tak zwane dobre praktyki w hodowli przed upowszechnieniem się pojęcia dobrostanu i jak rozumiano wówczas właściwą opieką nad zwierzętami gospodarskimi. Dowodzę, że ewolucja praktyk hodowli pociągała za sobą zmiany w dyskursie hodowlanym, a zwłaszcza w retoryce stosowanej do opisu nie-ludzkich zwierząt i ich relacji z ludźmi. Próbuję zarazem wyznaczyć czasowe cezury definiujące przesunięcia dyskursywne, które ukształtowały późniejsze praktyki hodowlane. Artykuł pozwala ukazać warunki życia zwierząt gospodarskich w tamtej epoce, ale także „wejść w głowy” ludzi zajmujących się, bezpośrednio lub pośrednio, tworzeniem i nadzorowaniem ich dobrostanu. Uchwycenie, co rozumieli oni pod pojęciem dobrej opieki nad zwierzętami wydaje się fundamentalne dla prześledzenia zmian, jakie zaszły w opisywaniu relacji między ludźmi a zwierzętami hodowlanymi w czasie ostatnich 70 lat.

Naszym celem w niniejszym badaniu jest wykazanie wzajemnych relacji między klasami znaków, mechanizmami uczenia się i rodzajami umweltów. Jest to konieczne, aby opisać i zrozumieć zwierzęce sposoby tworzenia znaczeń w kontekście różnych form semiozy. Twierdzimy, że semioza występuje tylko w teraźniejszości, w subiektywnym Teraz. Prezentujemy powiązanie umweltu wegetatywnego, zwierzęcego, społecznego i kulturowego z odpowiednimi klasami znaków i mechanizmów uczenia się (imprinting, warunkowanie, imitacja, konwencja). Sformułujemy także dwie ogólne reguły rozwoju semiotycznego, charakteryzujące ontogenezę umweltu.

Zdaniem autora szarańcza, o której mówi się w Apokalipsie św. Jana, żadną miarą nie reprezentuje zwykłych owadów zaliczanych w systematyce do rodziny prostoskrzydłych (Acrididae) i znanych np. z Księgi Wyjścia z opisu plag egipskich. O ile szarańcza ze Starego Testamentu zachowywała się w sposób niszczycielski w całkowitej zgodzie ze swą biologiczną naturą, o tyle „szarańcza” w wizji św. Jana przypomina inteligentne mikroroboty skonstruowane przez dysponentów zaawansowanej technologii, najprawdopodobniej przez samych kosmitów. Autor twierdzi ponadto, że św. Jan na skutek obiektywnych ograniczeń podyktowanych szczątkową wiedzą o zaawansowanych technologiach kosmicznych nie miał innego wyjścia niż wyrażać swe myśli w prostych kategoriach zrozumiałych przede wszystkim dla niego samego. Stąd porównanie nanotechnologicznych „owadów” do znanej apostołowi pospolitej szarańczy oraz skorpionów — zwierząt z obszaru, jaki zamieszkiwał, i których zwyczaje biologiczne na pewno dobrze znał.

Artykuł dotyczy przestępstw zabijania i znęcania się nad zwierzętami w polskim porządku prawnym. Analizowane są przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 22 marca 1928 r. oraz ustawy o ochronie zwierząt z 21 sierpnia 1997 r. Omówione zostały kolejno: historia przepisów dotyczących przestępstw przeciwko zwierzętom, przedmiot ochrony przepisów ustawy o ochronie zwierząt wraz z rozważaniami dotyczącymi podmiotowości zwierząt. Rozpatrzono również stronę przedmiotową tytułowych przestępstw, a więc opis przesłanek, dzięki którym możliwe jest zakwalifikowanie danego czynu jako przestępstwa. Poddano analizie również podmiot czynów zabronionych oraz stronę podmiotową w postaci motywacji sprawcy.

The text is a review of Aleksandra Ubertowska’s book, Historie biotyczne. Pomiędzy estetyką a geo­traumą [Biotic histories. Between aesthetics and geotrauma]. The starting point becomes the biocentric lens applied by the researcher and the geo­story behind it. Equally interesting and important are the possibilities of ecocritical theories in interpretation and their application in the Polish ground.