Język:
PL
| Data publikacji:
24-12-2017
|
Abstrakt
| s. 201-211
The article focuses on the representations of animals in video games. Andrzej Pitrus remarks that while there are many examples of animal characters in games, most of them are only acting subjects “disguised” as animals. Few projects try to reconstruct true identity of animals. Yet, the author of the article critically researches interesting attempts made by studios and game designers. Many of them are in fact art projects, but there are also a few realistic animal characters in mainstream games. Recently they have been becoming more and more sophisticated, thanks to the use of new technologies, e.g. motion capture, which provide tools necessary to adequately represent animal behaviours.
2017-12-24
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 253-263
Is animal death grievable and do animals grieve their dead? The answer to these questions depends on the narratives one subscribes to. In the dominant narrative of the Western world, human death is treated with respect and animal death is either invisible or instrumentalized. In this article I am considering the consequences of challenging this narrative from the sites of enunciation that are marginal to modernity and, thus, do not replicate its hyperseparated dualism (Val Plumwood’s phrase). First, I introduce the holistic imaginary of indigenous Americans on the example of Linda Hogan’s novel Solar Storms. Next, on the example of Olga Tokarczuk’s Drive Your Plow over the Bones of the Dead, I move to the perspective of Duszejko – a self-exile from European modernity. Both novels demonstrate that iconographies of death (and life) make a real difference in our relationship to the nonhuman other.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
24-12-2016
|
Abstrakt
| s. 205-224
The article is devoted to the literary representation of the wolf, and the texts analysed include Hermann Hesse’s Steppenwolf and Mark Rowlands’ The Philosopher and the Wolf. In both texts the wolf becomes the mirror in which the man’s inner life is reflected, and the authors search for the answers to existential questions in the wolfish nature. “And so, the Steppenwolf had two natures, a human and a wolfish one. This was his fate, and it may well be that it was not a very exceptional one.” Those words of Hermann Hesse refer to the complicated, split personality of the main protagonist and the complex nature of every man. Harry is partly a man, who desires social respect and the comforts of the middle-class life, and shares human ideas and interests, and partly a wild beast, who mocks these vain and absurd desires, and remains untamed and impulsive. Mark Rowlands’ wolf is not only part of the author’s inner self, but a wild animal, with which the American philosopher spent 11 years of his life. The wolf companion changes completely the man’s way of thinking, becoming an inspiration for philosophical considerations over the nature of love, death, happiness and humanity, the purposefulness of human actions, the sources of despair and hope, the nature of the fear of death. The wolf’s company makes it possible for Rowlands to find his human nature, makes him eventually become a different person: of partly human and partly wolfish nature. In both cases the wolf (being either part of a man’s personality or a real wild companion) determines the protagonists’ lives and helps them understand themselves.
2016-12-24
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 237-252
Niezwykle interesującym zagadnieniem na polu literatury okazują się estetyczne i etyczne wymiary śmierci zwierząt. Czy śmierć spokojna, we śnie, w przyjaznym otoczeniu, bez lejącej się krwi, przez to, że jest estetycznie „ładniejsza”, to jest też bardziej etyczna? Jak te dwie kategorie mają się do siebie w perspektywie śmierci zwierząt? Mówi się, że zwierzę „zdycha”, a człowiek „umiera”. Czy mamy poczucie wspólnoty losu ludzkiego i zwierzęcego w obliczu śmierci? Próby odpowiedzi na postawione pytania można znaleźć we współczesnych dramatach, wśród których jednym z najciekawszych z punktu widzenia poruszanego tutaj problemu jest Pawi tren Iwony Korszańskiej. W tekście autorki zwierzęta i ludzie ulegają zrównaniu we wspólnym losie, a ich śmierć nie ulega waloryzacji na zdychanie i umieranie, tylko jest równoważna i równoprawna. W przedstawionych w dramacie performansach społecznych nieodłączna para Eros i Thanatos naznacza życie człowieka i zwierzęcia w tym samym stopniu.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 275-285
The article presents the problem of animal death in the perspective of contemporary posthuman research in the field of animal studies. Manifestations of animal characters were discussed on the example of works by a contemporary Polish writer – Krystyna Kofta. Selected topics from Kofta’s works (Kot, Syf and Pawilon małych drapieżców) serve to illustrate the relationship between the fate of a woman and an animal as victims of patriarchal culture.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 287-296
Tematem artykułu jest problematyka ludzkiej/nie-ludzkiej śmierci, zwierzęcej żałoby, mimetycznego pragnienia oraz popędu śmierci w powieści Paula Austera, Timbuktu. Na szczególną uwagę zasługuje relacja między (człowiekiem) Willy’m G. Christmasem a Gnatem (psem), przedstawiona w kontekście koncepcji gatunków stowarzyszonych Donny Haraway. Losy Gnata po śmierci Willy’ego ukazują odmienne propozycje stosunków międzygatunkowych: od opieki nad psem bezpańskim po jego adopcję oraz wtłoczenie w schemat zwierzęcia edypalnego. Samobójcza śmierć głównego nie-ludzkiego bohatera może być odczytywana jako pragnienie ponownego spotkania z Willy’m w zaświatach (Timbuktu), wyraz tęsknoty za utraconym przyjacielem, akt-powtórzenie (ludzkiej) śmierci Willy’ego, ale też świadomy wybór psa.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
RU
| Data publikacji:
24-12-2016
|
Abstrakt
| s. 13-21
W artykule omówiono specyfikę zoopoetyki I.S. Szmielowa we wczesnych utworach pisarza – Mój Mars (Мой Марс), Świetlista karta (Светлая страница), Mary (Мэри), a obrazy zwierząt przeanalizowano w kontekście literatury rosyjskiej przełomu XIX i XX wieku (Bystronogi L.N. Tołstoja, Kasztanka A.P. Czechowa, Biały pudel, Szmaragd A.I. Kuprina, Sny Czanga I.A. Bunina). Zoopoetyka Szmielowa opiera się na filozofii życia i śmierci, wolności i niewoli, związku świata przyrody ze światem dzieciństwa oraz wyraża się poprzez antropomorficzne wyobrażenie pojawiających się na kartach utworów pisarza licznych zwierząt (psychologizm, uduchowienie, wykorzystanie aparatu pojęciowego „dusza”, „fatum”, „miłość”, „moralność”, „litość”). Zwierzęta w prozie pisarza pełnią rolę swoistego papierka lakmusowego, ponieważ poprzez stosunek do nich poznaje się innych bohaterów utworów – dorosłych i dzieci.
2016-12-24
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
24-12-2017
|
Abstrakt
| s. 239-248
The article presents a reflection on the presence of animals in the Holocaust and in the narratives that underpinned it. The starting point of this consideration is the book by a Polish literary scholar – Piotr Krupiński „Why did the Geese Shriek?” Animals and the Holocaust in Polish Literature of the 20th and 21st Century. The author juxtaposes the book with the comic book Maus by Art Spiegelman and the nazi propaganda film The Eternal Jew. The article raises questions about, among others, suffering of animals, a human–animal dualism in the context of the Holocaust, zoomorphism, and controversies over the so called animal holocaust. The author points out that we should remember the human is also an animal, especially at the time of the reflection on the Holocaust, which reveals the issue of „community of death”.
2017-12-24
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 35-45
The subject of the article is a scientific reflection on the behaviours of domestic animals in the face of human death. Using the rich folkloristic and ethnographic material, the author has distinguished three types of roles in which – in folk beliefs – animals are incarnated: (a) death harbingers, (b) mourners, feeling sad and regret after losing a loved one, (c) the last travelling companions. The analysis proved that the roles played by animals in the face of the death of a loved one implement the principle of „solidarity with life” – a key principle of traditional peasant culture, the basis of life and a keystone of existence in the group.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
24-12-2018
|
Abstrakt
| s. 259-270
The article of Sara Kruszona entitled The Theater of Death treats the spectacular-theatrical character of collective hunts. The author puts forward the thesis that these hunts can be read as a form of a spectacle. The starting point for consideration was the article Customs and hunting ceremonies in collective hunts, derived from the website of the Hunting Signals Group, “Hagard”. This text is a kind of a scenario of hunting ceremonies taking place during collective hunts. By quoting its fragments in his text on the Theater of Death, the author proves the thesis about the pageantry of hunting rituals. Events which take place during hunting, their organization and arrangement, whose important aspects include tradition and ritual character, interpreted as a kind of spectacle. It was similar to the ancient venatio. The author also refers to the ancient roots of performances with the participation of hunters, i.e. venatio, described by Miroslaw Kocur in his book entitled The Roots of the Theater. A particularly important argument for the possibility of considering hunting as a form of a show is the hunters’ awareness of role–playing and audience presence. This can be understood by guests invited to the hunt as well as opponents of hunting, or as a community focused on their activity and ready to criticize it. The awareness of the presence of spectators determines the obvious awareness of playing whether the hunters perform a specific social function in the spectacle called hunting. The finale of this performance, played according to a strictly defined scenario and with strictly assigned roles, is pokot. The author draws attention to the fact that the system of animal bodies and all activities related to them resemble a specific form of a spectacle – anatomical theater.
2018-12-24
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 153-165
The aim of the article is to present the dilemmas that researchers may face, combining more than one research perspective. We are starting from sociological or ethnological research that focus on the stories of animals’ caregivers after the animal experiencing death of a companion. They are anthropomorphic and close to the urban legends. Although correct from the point of view of social research, they do not take into account the biological and psychological context. Examining the experience of mourning animals other than human requires giving a voice to those who will not answer researchers’ questions. However, having a wider perspective and trying to do transdisciplinary science, it becomes a duty to take into account even such knowledge, which will be inconsistent with the current research results. Another problem arises when trying to combine these points of view in such a way as not to alienate the respondents or researchers and at the same time get the most probable version of reality.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 355-365
The Federal Constitution of the Swiss Confederation does not only guarantee respect for human dignity, but it also states that dignity of living beings is to be respected and protected. This article presents the concept of the aforementioned dignity, followed by an indication of the sources of many interpretation problems which can be caused by this neologism. Furthermore, an attempt was made to answer the question, based on an analysis of the Animal Protection Act provisions, whether the recognition under the law that animals have dignity, will translate into their better treatment, guaranteeing them welfare or decent death. The article also shows the position of the Federal Court in relation to the concept of dignity based on the case of giving permission to carry out animal testing.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
EN
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 167-183
Korzystając z tekstów tak różnych poetów jak William B. Yeats, Emily Dickinson czy Ted Hughes, esej próbuje ukazać różnice w sposobie rozumienia i przedstawiania śmierci zwierzęcia i człowieka. Tradycyjnie w naszych wyobrażeniach ta pierwsza wydaje się nie nastręczać problemów, wszak w przeciwieństwie do śmierci człowieka, która poprzez lęk i niepokój zjawia się w ludzkim czasie jakby „przed czasem”, zwierzę umiera nagle, nieoczekiwanym cięciem przecinającym nić jego życia. Koncypujemy, że zwierzę umiera, nie przeżywając niepokoju, jaki śmierć wprowadza w horyzont życia ludzkiego od samego jego początku. Dlatego kultura zawsze suponowała, dając temu wyraz w popularnych aforyzmach w rodzaju non omnis moriar, istnienie jakiejś „reszty”, której śmierć nie jest w stanie dotknąć. Zwierzę z kolei umierałoby niejako „całkowicie”, „bez reszty”. Esej stara się zdekonstruować te tradycyjne przekonania, przywracając życiu ludzkiemu „zwierzęcy” wymiar śmierci.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
29-12-2023
|
Abstrakt
| s. 1-18
W reakcji na opublikowanie artykułu P.T. Skoczykłody (Zoophilologica nr 2 (10)/2022), który na podstawie religijnych źródeł dowodzi, że szechita nie powoduje więcej cierpienia zwierząt niż ubój standardowy, i pozoruje zgodność tego poglądu z nauką, zestawiono obecny stan wiedzy o obydwu sposobach uboju. Wyniki badań fizjologicznych i systematycznych obserwacji przebiegu uboju nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że prawidłowo wykonany ubój zaczynający się od ogłuszenia (pozbawienia świadomości) zadaje dużo mniej cierpienia niż jakiekolwiek choćby najdoskonalsze podrzynanie przytomnego zwierzęcia i czekanie na śmierć przez wykrwawienie. Badania samego wykrwawianie dowodzą, że uprzednie ogłuszenie nie osłabia ani jego tempa ani ostatecznego efektu, co przeczy religijnym przekazom i podważa religijne uzasadnienie uboju rytualnego. Badania rzeczywistego przebiegu uboju pokazują jednocześnie, że przy obu sposobach uboju regularnie występują nieprawidłowości powodujące dodatkowe męczarnie zwierząt. Jednak w uboju standardowym po nieudanym strzale z aparatu bolcowego krowa powinna i zwykle jest ogłuszana drugim strzałem, a przy szechicie męczy się nawet do paru minut (zwykle 20-80 sekund). Ponadto, poderżnięcie przytomnego zwierzęcia wymaga pełnego unieruchomienia – obecnie w rzeźni krowa jest ściśnięta w klatce ubojowej (i często jest odwracana nawet do góry nogami co powoduje dodatkowy dystres), a w tradycyjnej szechicie krowa miała pysk przykuty łańcuchem do podłogi i resztę ciała podnoszoną za nogę, co było męczarnią jeszcze przed poderżnięciem. Szerokie stosowanie tej techniki (shackle and hoist), w Izraelu i USA zabronionej dopiero bardzo niedawno (w drugiej dekadzie XXI w.) pod naciskiem opinii publicznej dzięki nagłośnieniu tej praktyki przez obrońców zwierząt, przeczy tezie o nastawieniu szechity na złagodzenie cierpień zabijanych zwierząt.
2023-12-29
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
EN
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 97-118
Choć kwestia zwierzęcej śmierci i umierania od dawna zwraca uwagę badaczy z kręgu animal studies, coraz częstsze jej pojawianie się w obszarze studiów religioznawczych jest zjawiskiem interesującym i stosunkowo nowym, które domaga się rozważenia. W badaniach ogniskujących się na religii coraz więcej uwagi poświęca się ostatnio nie tyle rozmaitym znaczeniom, jakie przypisywane są obecności zwierząt w ludzkim doświadczeniu religijnym (gdzie figurują one jako przedmioty, symbole i ciała), ile bardziej kontrowersyjnej kwestii samych zwierzęcych reakcji na śmierć istot im bliskich. Zdaniem niektórych badaczy, ta ostatnia może być także rozpatrywana jako rytualna i protoreligijna, co daje szansę na rewizję antropocentrycznego ujęcia religii jako fenomenu czysto kognitywnego. Sposoby przeżywania śmierci przez wyższe zwierzęta (jak dokumentuje to etologia), w dużej mierze zbiorowe i ceremonialne, podkreślające cielesną kruchość (vulnerability) i potrzebę wyrażenia żalu w rytuałach żałoby, wydają się bliskie ludzkiemu rozumieniu religijności jako szeregu społecznych zachowań, które stanowią odpowiedź na doświadczenie cierpienia, utraty i tajemnicy otaczającej czyjeś odejście. W tym kontekście istotne więc wydaje się zadanie pytania, dlaczego wszelka próba określenia zwierzęcych zachowań mianem religijnych budzi – wśród większości ludzi deklarujących swoją przynależność do wiary – niemal instynktowne negatywne reakcje. Jakie procesy semiotyczne, filozoficzne i polityczne przyczynić się mogły do uznania, że religia to obszar czysto ludzki, a co więcej, definiowany przez pryzmat różnicy ludzko-zwierzęcej? Czy istnieje coś, co Derrida nazwałby trwałą ofiarniczą strukturą zachodniego myślenia (gdzie pojęcie ofiary oznaczałoby nie tylko powszechną zgodę na przemoc wobec zwierząt, usankcjonowanie faktu ich śmierci na potrzeby człowieka, ale także zamknięcie przed zwierzętami możliwości udziału w tym, co religijne w charakterze innym niż przedmiot ofiary)? Artykuł podejmuje te kwestie, argumentując na rzecz zwierzęcej religijności, opierając się na nieantropocentrycznym ujęciu żałoby w pracach Judith Butler oraz analizując literackie i artystyczne strategie przedstawiania śmierci zwierząt, które poprzez swoje akcentowanie wymiaru religijnego zyskują emancypacyjny charakter, w utworach D.H. Lawrence’a oraz Iana McEwana.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
EN
| Data publikacji:
25-12-2019
|
Abstrakt
| s. 211-226
Celem niniejszego artykułu jest próba nakreślenia sposobów, za pomocą których Samuel Beckett wiąże śmierć z figurami owadów, stanowiącymi jeden z najbardziej dopracowanych i konsekwentnych tropów zwierzęcych w jego literackim uniwersum. Jak się okazuje, w przeładowanych antropocentryzmem dziełach irlandzkiego pisarza zwierzęta zaskakują czytelnika tym, jak wiele z ich gatunków oraz okazów zamieszkuje jałowe i martwe przestrzenie Becketta. Owady nie stanowią w tej kwestii wyjątku: w światach Becketta spotykamy muchy, pszczoły, szerszenie, osy czy mrówki. Wychodząc od antropocentrycznego odczytania dzieł autora Końcówki przez Alaina Badiou, autor przesiewa tę interpretację przez maszynę antropologiczną Giorgio Agambena oraz posthumanistyczne rozważania Rosi Braidotti. W odróżnieniu od figur ludzkich, które skazane są na niekończącą się agonię pozbawioną wieńczącego ją wydarzenia, owady zostają odczytane jako byty przynależące w pełni do śmierci, sporadycznie przebijające się poprzez jej mur do świata żywych. Podążając za tym rozpoznaniem, autor stara się ukazać powyższą tezę na kilku różnych planach. W artykule zostaje zinterpretowana rola Worma (dosłownie: Robaka) w Nienazywalnym, a także jego niejasny status ontologiczny. W Molloyu zanalizowana zostaje relacja Morana do jego pszczół: obserwacja ich tańca oraz odkrycie ich śmierci oraz zwłok. W końcu, w dalszych częściach artykułu odczytana zostaje fascynująca Becketta logika roju, a także metonimiczne związki owadów z technologią, których tanatyczne aspekty ujawniają intrygujące związki ludzi i nieludzi w dziełach autora Końcówki.
2019-12-25
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
29-12-2020
|
Abstrakt
| s. 161-170
Literature usually represents a horse as a loyal companion of a man, a noble and intelligent animal. The image of a horse in some works, however, relies on their mystery, it evokes anxiety, fear. It symbolizes an internal unease or a drive to escape. Sometimes a horse is equated to the messenger of death; it personifies dark, incomprehensible forces that cannot be understood by a human mind. This aspect of the unexplored equine nature in Germanlanguage literature is addressed in this study.
2020-12-29
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
PL
| Data publikacji:
10-04-2024
|
Abstrakt
| s. 1-15
Celem artykułu jest przybliżenie paradygmatu związanego z wegańską socjologią i jej obszarem badawczym. Autorka przybliża korzenie wegańskiej socjologii, prezentuje poruszane w ramach badań empirycznych i teoretycznych tematy oraz przedstawia Międzynarodowe Towarzystwo Wegańskich Socjolożek_gów_x wraz z wyszczególnieniem podejmowanych w kolektywie działań i badań prowadzonych przez poszczególne osoby w kolektywie. Następnie wskazane zostały kierunki i nadzieje związane z przyszłością wegańskiej socjologii oraz możliwości faktycznego rozwoju tej subdyscypliny.
2024-04-10
Czasopismo: Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
Język:
EN
| Data publikacji:
07-06-2023
|
Abstrakt
| s. 1-17
The article is written from the first-person perspective as an autoethnographical attempt to describe the experience of loss of a pet companion, a cat, when the decision about euthanasia was challenged and undermined, causing regret and complex feelings about the situation. The author tries to provide explanation for her feelings and for veterinarian behavior, at the same time introducing new kind of veterinarian in-home services for palliative care and euthanasia.
2023-06-07
1 - 19 z 19 elementów
Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.
English
Русский
Język Polski